Okej, sensowna argumentacja, ale w programie nie chodzi o minimalizm, ani o perfekcję! Chodzi o dostrzeganie swoich rzeczy w nowym świetle. Marie nie jest krytyczna bo jeśli coś wzbudza w nas radość to nie jest śmieciem. Jej książki opisują tę metodę i serial po prostu pokazuje jak układanie rzeczy pozwala zmienić atmosferę domu i jak terapeutyczne może to być. Nie chodzi o dramatyzm, płacz i wyrywanie ciuchów, tylko świadomą organizacje tego, co mamy.

Zgadzam się z opinią wyżej. Poza tym w programie nie widać wszystkiego. W swoich książkach Marie Kondo opisuje dokładniej proces jaki przechodzi ze swoimi klientami. Ona uczy ich szanować przedmioty, które posiadają i - jakkolwiek dziwnie to zabrzmi - opiekować się nimi. Nie mówi ile mają mieć sztuk ciuchów, czy książek, bo nie ocenia co dla kogo jest radością (jak powiedział kolega wyżej). Dzięki temu człowiek nabiera chęci do zadbania o to, co ma i prawdopodobnie następnym razem przemyśli to, zanim rzuci się w wir zakupów i kolekcjonowania.
Zgadzam się co prawda, że w programie wygląda to tak, jak przedstawia go lunami. Nie ma tam zbyt wiele wskazówek, czy pomocnych rad w utrzymywaniu porządku, ale sądzę, że to wynika tylko z tego, że autorzy nie chcieli pokazywać dokładnie całego procesu, ze względu na to, by nie ujawniać wszystkiego z książki Marie. Jak by wtedy na nich zarobiła? Druga rzecz, że skupiają się bardziej na przemianie uczestników programu, ukazaniu ich zmian mentalnych i tych rodzinnych. Myślę, że intencją Marie było pokazanie, że porządek w domu potrafi nas uwolnić od negatywnych energii, nie chciała jednak dawać gotowych wytycznych, jak ten porządek powinien u każdego wyglądać.

Dla jej fanów może jest to program w porządku, ale ja obejrzałam dwa odcinki i drugi dla mnie był strasznie męczący. Brakowało mi wszystkiego o czym wspomina autor postu. Na całą serię moim zdaniem to zbyt mało. Powinna pozostać przy książkach jeżeli rzeczywiście one są bogatsze w treść.

Zgadzam się z założycielem wątku. W dodatku wszystkie odcinki robione są według tego samego schematu. Marie Kondo w ogóle nie wczuwa się w historię bohaterów - przychodzi, klepie te swoje formułki o braniu każdej pojedynczej rzeczy do ręki, zostawianiu, wyrzucaniu i tyle. Poza tym jej pomoc polega na jednorazowym odgruzowaniu. Nie uczy jak systematycznie dbać o porządek, by za miesiąc znów nie było w mieszkaniu podobnego syfu.