Cóż, Gothic3 to jest puste acz ładne opakowanie. Gra stwarza pozory dobrej rozrywki i wciąga na pewien czas, ale potem okazuje się być tak pusta i niedopracowana, że aż w kiszkach skręca.
Wymagania są tak wspaniałe, że mając 4 GB Ramu nie jestem w stanie płynnie w to grać! Poziom trudności jest nierówny jak cholera - granie w Krainach Centralnych na najniższym poziomie wykracza czasem poza granice absurdu. Potem, idąc za radą znawcy Gothików, poszedłem do Nordmaru, by kolejne godziny zgrzytać zębami (stąd chyba mam teraz takie nadwrażliwe), a nastepnie, idąc do Varrantu, pobawić się w DOOMa i siekać wszystko co się dookoła rusza. Cudo. Nie mówiąc już o tym, że walka z jakimkolwiek, nawet najbardziej doświadczonym przeciwnikiem, nie stwarza problemu. Jowood postawiło na ilość i musimy walczyć z niekończącymi się falami Orków i najemników, wykorzystując bugi (te ich strafeowanie budzi litościwy śmiech). Jednak kilkugodzinne (real time) trzaskanie dziesiątek przeciwników prujących w Ciebie z kuszy bądź magią powoduje załamanie rąk. Już Vengard, miasto które MUSZĘ wyzwolić, to była droga przez piekło, a ponoć gra ma być rozrywką?
Dlaczego główne postaci z poprzednich części wyglądają zupełnie inaczej? (pamięta ktoś Vatrasa?) Czemu Thorus, którego zabijaliśmy w G1 i NK, tutaj znowu jest 'cwelem spod bramy'?
Dlaczego w owym świecie praktycznie nie ma kobiet, a miasta itp. są tak banalne, że w życiu by to na pewno nie funkcjonowało... wspomnijmy cudownie żyjące Khorinis z G2.
Fabularnie jest nieźle, w końcu to Gothic i jak wspomniałem, gra na jakiś czas porywa. Ale ów czas marnujemy na około 5 minutowe wczytywanie (teraz dodajmy te kilkadziesiąt bądź kilkaset kilkuminutowych doczytek dziennie), co w połączeniu z ciężkimi walkami powoduje, że mamy ochotę trenować karate na klawiaturze, w skrajnych przypadkach - biurku.
ODRADZAM! Stęsknionych za prawdziwym Gothikiem odsyłam do cudnego Risena, grę tych samych twórców, wtórną i podobną do G1, ale... no właśnie, trzymającą poziom pierwowzoru.