W 2001 większość najsłynniejszych marek fps-ów była już obecna - były obie części Dooma, był
Quake, był Medal of Honor (na konsolach co prawda), było też wiele innych, mniej lub bardziej
arcadowych.
A tu nagle pewne czeskie studio wypuszcza grę-unikat. Grę, która nie tylko określiła nowy "typ" w
fps-ach, produkcję, która nie tylko zapoczątkowała coś nowego, a od razu niemal opracowała ten
nowy typ do perfekcji i ustawiło poprzeczkę tak wysoko, że jak na razie chyba nic jej nie przebiło.
Poziomy trudności? Niby są. Dwa. Trudno to jednak nazwać poziomami trudności. Jeden z nich
to po prostu gra w całej swojej krasie, drugi to trochę "uproszczona" (automatyczne meldunki
itp.) wersja, jednak nie wpływająca na mechanikę gry.
Pasek życia? Zapomnijcie. Jeśli zostaniecie trafieni i przeżyjecie, to już sukces.
Gra, która nie prowadzi za rączkę, która wrzuca gracza w sam środek konfliktu, daje mu karabin i
każe podążać za dowódcą. Gra, która daje tak wiele możliwości, że aż trudno to za pierwszym
razem ogarnąć. Z drugiej strony gra, którą się kocha lub nienawidzi. Szanuje lub zupełnie nie
rozumie. Gra, w której większość czasu spędzamy ukryci w krzakach i w której komunikat o
pojawieniu się w okolicy wrogiego pojazdu przeciwpancernego powoduje u nas autentyczny
niepokój i napięcie (bo chyba nie muszę mówić, że nie da się go tu unieszkodliwić brawurową
akcją strzału z bazooki stojąc przed nim niczym Rambo lub Terminator)

Grafika? No może i nie wytrzymała próby czasu, nie wiem zresztą, nie zwracam na nią większej
uwagi. Za to mechanika, rozgrywka, emocje są ponadczasowe.

Chyba polecać nie muszę?