Pink jest skrajnym indywidualistą. Człowiekiem pełnym sprzeczności. To anarchista tworzący nowy porządek, to samotnik szukający uczucia w śród mas, w wielkich "koncertach-wiecach", to człowiek nienawidzący "bezosobowej ludzkiej masy mięsa", ale jednak tworzący ją, w postaci bezmózgich fanów. Pink, jeśli brać pod uwagę to, że cały film to jego historia, przemyślenia i poglądy na świat, ukształtował się wbrew powszechnie przyjętym schematom. Jeśli dla jednych II wojna była dowodem heroizmu Wielkiej Brytanii, dla głównego bohatera była przykładem bezsilności rządu brytyjskiego. Rządu, który nie potrafi ochronić obywateli przed nalotami. Który Niemców nie pokonał, tylko przetrzymał. Dla Pinka Rajśadler rozpadł się sam, pod własnym ciężarem. Muzyk zapamiętał Bitwę o Anglię jako upadek brytyjskich bohaterskich ideałów, spływających do ścieku razem z krwią zabitych cywili. Wojna oznaczała także stratę ojca, pierwsze spotkanie z "ludzką masą bezosobowego mięsa" w postaci uchodźców i początek problemów z kobietami (na razie reprezentowanymi pod postacią matki). Brak ojca, który poległ na wojnie, był kamieniem węgielnym pod budowę muru. Ojciec mógłby mu dać ideały, mocny kręgosłup moralny, wiarę w rzeczy właściwe. Ale go zabrakło. Za to pojawiła się matka. Matka, która swoją zaborczą miłością, a później poleceniami wydawanymi nauczycielowi, zdusiła nieświadomie w Pinku rodzące się stosunki międzyludzkie, a rozwinęła indywidualizm. Zmonopolizowała jego życie prywatne. W strachu aby go nie stracić, rozpoczęła jego utratę dla społeczeństwa. W czasie wojny Pink zobaczył pierwszy raz bezosobowe masy ludzkie, które nim wstrząsnęły. Wtedy, widząc uchodźców,zaczął się bać utraty indywidualizmu. Strach przed utratą własnego Ja i nienawiść do mas zostanie rozwinięta w szkolnym życiu Pinka. Szkoła ma uczyć zachowań międzyludzkich, podstawowych wartości i praworządności. Dla Pinka, w którym zaczęły budzić się artystyczne ciągoty, szkoła była wielką rzeźnią indywidualności. Nauczyciel, choć sadysta, drań i ciemniak, był tylko marionetką w rękach kobiet. Belfer był słabeuszem, nie potrafiącym odmówić własnej matce w sprawie tak prostej, jak wyplucie niedobrego kawałka jedzenia. Ale idealnie sprawdzał się jako tępiciel młodych talentów. Szkoła, nauczyciel i matka miały nauczyć dzieci ich przyszłego miejsca w szeregu. Dla Pinka to trio przyspieszyło tylko budowę muru i tym samym wypchnęło go z szeregu. W dorosłym życiu Pinka spotykają kolejne rozczarowania. Żona nie rozumie go i dorabia mu rogi, a matka umiera. Jest zdradzony podwójnie. Przez kobietę którą kochał i przez kobietę, która była dla niego podporą i ratunkiem w trudnych chwilach. Dla Pinka kobiety zostaną pięknymi, ale niebezpiecznymi roślinami. Mur się zamknął. Ale to dzięki niemu Pink znajduję w sobie energię aby zostać gwiazdą rocka - twórcą nowego porządku. Porządku odmiennego od tego, który próbował go ukształtować. Jest to bezwzględna tyrania oparta na bezdyskusyjnej miłości i oddaniu do Pinka. Indywidualista Pink zwyciężył. Pokonał stary system, zdobył miłość i oddanie innych, uwolnił się od kobiet. Jednak pokonał sam siebie. Mimo chaotycznej próby rozliczenia się z samym sobą, przegrywa. Tęskni za życiem którego nie miał. Z ciekawostek należy dodać, że w filmie miało być więcej niemieckich nazistów, ale w wyniku niedogadania się twórcy animacji z Watersem, zamiast odniesień do III Rzeszy, mamy nawiązania do brytyjskich neonazistów z grupy Hammerskinów. I tak zamiast maszerujących żołnierzy, mamy idące młotki. Pink jest idealnym antybohaterem. Jego życie jest na opak. Rodzina zamiast być bezpiecznym portem, jest niebezpieczną złotą klatką, szkoła zamiast rozwijać talenty i otwierać młodych ludzi na innych, okazuje się jatką nakładającą klepki na oczy, a dorosłe życie okazuję się ciągiem klęsk. Nawet wejście na szczyt Świata i bycie półbogiem dla innych, nie oznacza spełnienia.