Na zaproszenie tajemniczego pana Owena i jego żony na niewielką wyspę Indian przybywa ośmioro nieznajomych: doktor Armstrong, detektyw Blore, panna Claythorne, pani Brent, sędzie Quincannon, pułkownik Mandrake, łowca przygód Lombard oraz arystokrata Starloff. Po dotarciu na wyspę nie spotykają jednak pana Owena ani jego żony, a zatrudnione niedawno w roli służby małżeństwo Rogersów. Gdy podczas kolacji odtworzony z płyty gramofonowej głos pana Owena oskarża zebranych o popełnienie morderstw, które uszły im na sucho wszyscy biorą to za ponury żart gospodarza. Kiedy jednak nieznajomi zaczynają umierać jedno po drugim zgodnie z treścią dziecięcej rymowanki pozostali zaczynają rozumieć, że na wyspie czyha na nich realne zagrożenie, a mordercą może być któreś z nich.

Chyba największą siłą intrygi jest jej zaskakująca prostota i jednocześnie rewolucyjność. Zamiast jednego morderstwa, które byłoby przyczyną wszczęcia śledztwa przez inne osoby mamy szereg zabójstw, które wyłonią prawdziwego mordercę. Oczywiście film będzie mylił tropy i podawał fałszywe informacje ale też ciężko nazwać intrygę skomplikowaną, co oczywiście nie jest tutaj zarzutem bo to właśnie eliminacyjny charakter intrygi jest tu najciekawszym elementem. Doskonałym pomysłem Agathy Christie było zbudowanie zagadki na bazie rymowanki o Murzynkach ( w filmie o Indianach ale można też spotkać wersję z żołnierzykami), która niemal na tacy podaje na sposób eliminacji kolejnych postaci, co nie jest tak oczywiste jak mogłoby się początkowo wydawać. Geniusz Christie objawił się nie tylko w samym pomyśle ale w całym rozwoju akcji, które doskonale buduje poczucie zagrożenia, nieufności i paranoi.

Pełna recenzja na moim fejsbukowym blogu Wieczorny Seans Filmowy. Link do fanpage'a na moim profilu. Zapraszam!