65-letnia wdowa Clara (Sonia Braga) jest emerytowanym krytykiem muzycznym. Jako ostatnia zamieszkuje zbudowaną w 1940 roku rezydencję Aquarius. Przysięgła opuścić to miejsce dopiero po swojej śmierci. Rozpoczyna więc walkę ze spółką, która ma inne plany zagospodarowania tego terenu. Działania te pozwalają Clarze odpocząć od codziennej rutyny i tęsknoty za bliskimi.

Clara, 65-letnia wdowa i emerytowana krytyczka muzyczna, przyszła na świat w tradycyjnej rodzinie w nadmorskim mieście Recife w północno-wschodniej Brazylii. Kobieta jest ostatnią rezydentką Aquariusa, oryginalnego dwupiętrowego budynku zbudowanego w latach 40. z przeznaczeniem dla kasy wyższej. Wszystkie sąsiedzkie mieszkania zostały nabyte przez spółkę, które ma inne plany co do działki. Clara nie zamierza się jednak wyprowadzać, w związku z czym wikła się w zimną wojnę z deweloperem. Napięcie spowodowane konfliktem burzy spokój bohaterki, ale także wytrąca ją z codziennej rutyny i wprawia w zadumę nad przeszłością i przyszłością.

Bohaterka tego dramatu (zagrała ją Sônia Braga) to zbliżająca się do siedemdziesiątki Clara, emerytowany krytyk muzyczny. Kobieta jest ostatnią lokatorką starej kamienicy Aquarius, zbudowanej w latach 40. i położonej w malowniczej okolicy, w Recife nad Atlantykiem (to także miejsce urodzenia reżysera filmu). Deweloper, który ma swoje plany na zagospodarowanie tego uroczego zakątka, wykupił już wszystkie mieszkania w budynkui zrobi co w jego mocy, by także pozbyć się Clary. Ale z nią nie pójdzie tak łatwo. Clara urodziła się w Recife, w bogatej rodzinie z tradycjami, ale teraz żyje samotnie otoczona pamiątkami z przeszłości. Mimo swego wieku, odbytej ciężkiej choroby, którą pokonała, wciąż jest sprawna fizycznie, aktywna i nadal atrakcyjna. Myśli o przeszłości, ale także o przyszłości, nie zawaha się wytoczyć wojnę potężnej firmie deweloperskiej w obronie swej tożsamości miejsca, gdzie przyszła na świat, i z którym jest emocjonalnie związana. Nie chce opuścić swojego mieszkania, w którym przeżyła szczęśliwe chwile, wychowała trójkę dzieci i skutecznie walczyła z groźną chorobą.

Filho umieszcza w centrum swojego filmu Donę Clarę - przedstawicielkę bogatszej klasy średniej, kobietę wyzwoloną, samodzielną, ale też samotną, kochającą ludzi, malownicze miejsca i ładne bibeloty. Clara całe życie z czymś walczyła. Najpierw z rakiem, który zniekształcił jej ciało, potem ze smutkiem po śmierci męża, w końcu musi stawić czoło bezwzględnemu deweloperowi, który chce zamienić kamienicę Clary w betonowy apartamentowiec. To miejsce ma dla niej wielkie znaczenie, bowiem pełne jest wspomnień – rodzinnych, miłosnych, bolesnych i ekstatycznych.