Starcie dwóch światów: cynicznego docenta i idealistycznego magistra oraz dwóch podejść - wygodnego konformizmu i walki o prawdę. Film pokazuje, że granica między prawdą a fałszem jest niezwykle cienka. Magistrowi wydawało się, że dąży do prawdy, a wg docenta widział tylko swoją, łatwą do zaakceptowania prawdę, czyli w sumie fałsz. Czy ktoś kto świadomie decyduje się na dopasowanie, aby wyciągnąć korzyści dla siebie i mieć spokój jest prawdziwy?A może ktoś kto nie chce widzieć jak brutalna jest rzeczywistość, ma zamazane spojrzenie i jego dążenia do prawdy są tylko mrzonką?Myślę też, że obaj bohaterowie bardzo do siebie ciągnęli z uwagi na to, że reprezentowali własne "cienie". Jeden miał coś czego nie miał ten drugi. Uwolnienie, a raczej zbliżenie się ich obu do siebie następuje w końcowej scenie. Film w sposób ciekawy pokazuje to jacy jesteśmy na zewnątrz, jakie mamy "barwy ochronne", a co wtedy jest z tym drugim biegunem, głęboko ukrytym.