"Barwy ochronne" uważam za jedno ze szczytowych osiągnięć nurtu kina moralnego niepokoju. Zanussi odsłania prawdziwy obraz polskiej inteligencji tamtych czasów. Pokazuje, że te środowisko, na którym ciążyła wielka odpowiedzialność budowy moralnej i świadomościowej Polski po II Wojnie Światowej, w wielu przypadkach z tą odpowiedzialnością sobie nie radziło, wpędzając się w rozmaite układy oraz kreując "wygodnych" karierowiczów.

Film Krzysztofa Zanussiego to wybitne dzieło, reżyser świetnie pokazał dylematy inteligencji lat 70-tych ścierając ze sobą dwie różne postawy - doc. Jakuba Szelestowskiego i mgra Jarosława Kruszyńskiego. Pierwszy jest starszym, pogodzonym z bieżącą rzeczywistością człowiekiem, umiejętnie i inteligentnie się w niej poruszającym. Dzięki temu wywalczył swoją pozycję i jest mu z tym dobrze, choć wie, że jest w tym zwyczajnym egoistą. Ukrywa się pod maską cynizmu, ale tak naprawdę rozumie postawę młodego adepta. Patrząc na Jarosława, który jest jeszcze młody i nie rozumie panujących sił w środowisku akademickim, zdaje się widzieć w nim siebie z dawnych czasów, ale on dokonał wyboru wiedząc, że z punktu widzenia życia materialnego i zawodowego nie miał innego wyjścia. Jarek jest buntownikiem i idealistą, chyba do końca nie wierzy w to, że jego kariera może nie zależeć od jego wiedzy, umiejętności i pracy, ale od ludzi stojących od niego wyżej, będących częścią różnych zawiłych układów.

Brutalna prawda pokazująca, że walcząca jednostka, chcąca pozostać czystą moralnie w zestawieniu z ówczesną rzeczywistością, musiała zrezygnować z celów jakie sobie postawiła, albo raczej była do tego zmuszona. Świetne role Zapasiewicza i Garlickiego (szczególnie tego pierwszego) oraz niesamowity scenariusz budzą wielkie uznanie. Brawo!