Jak niewiele potrzeba, aby kinomana uszczęśliwić: wystarczy sprawnie opowiedziana historia przepisana z nieudawanego scenariusza, z interesującym bohaterem. Tak mało i tak wiele zarazem!
No to po …kiego grzyba filmowcy polscy serwują nam raz po raz:
- a to film na "ważki temat", dajmy na to (A) macierzyństwo w młodym wieku albo (B) handel ciałem... który to film jednak okazuje się serią scen prawie ze sobą niepowiązanych, z których każda mogłaby być zarówno pierwszą jak i ostatnią; na dodatek dialogi są podawane żałośnie małożyciowo
- a to komedię rechotliwą w stylu >>chłe-chłe<<, już to o nocnym pijanym ruszaniu w miasto, już to o polskich różnych wyjazdach; myśli sobie pewnie reżyser: "Niepotrzebny mi scenariusz, pojadę, zobaczę i na pewno zabawne sytuacje same się zrodzą". A nieprawda. Nie same!

-------------------------------------------------------------------------------- ------------------

Twórcy „Bogów” szczęśliwie przypomnieli sobie ten elementarz: że jednak film fabularny to nade wszystko płynna i logiczna narracja, dobre dialogi oraz dobra obsada. I zrobili film, którego – po przeniesieniu na amerykański grunt – i hollywoodzki majster by się nie powstydził.
Czy to znaczy, że film jest doskonały, że jest skończonym arcydziełem? Nikt tak nie powiedział. Ale nie samymi arcydziełami człowiek żyje. Wystarczą filmy po prostu dobre!