...ale o to właśnie chodzi!
Film przypadł mi bardzo do gustu i uważam, że jest strasznie niedoceniony, oglądany z perspektyw i powodów z jakich się go nie powinno oglądać, a do czego przyzwyczaja cała dzika masa holiłudzkiego szlamu. Ekranizacja żywota najagresywniejszego więźnia Wielkiej Brytanii nie miała na celu ani odkryć arkanów zła czy dobra, ani przyjść z jakąś odpowiedzią umoralniającą... nie. Jest jak życie Bronsona - pełne przypadkowych zdarzeń budzonych i prowokowanych na potrzebę chwili. Jeśli ktokolwiek interesował się żywotem Michaela Petersona, wie jak ten człowiek od tak, z przypadku i czystej zgrywy potrafił kogoś porwać, komuś rąbnąć i komuś nasikać do zupy, tylko po to by o nim mówili i zwracali na niego uwagę. Jego pozorna bezcelowość jest taką wypadkową i w tym filmie. A wstawki teatralne, niesamowita alegoria przemyśleń. On sam robił przedstawienie dla wyimaginowanej widowni w swojej głowie bo tak bardzo chciał by go ktoś obserwował i bił brawa. Powiem szczerze, że nigdy wcześniej nie potrafiłem się tak bardzo postawić na miejscu postaci i ją zrozumieć, czy to jej zgorszenie, czy emocje, czy strach.
Film nabiera smaku najlepiej po drugim obejrzeniu, gdy zamiast na otoczkę wizualną patrzymy na postać.
Więc na co czekacie? Oglądać!
Szybciej!
Szybciej!
Szybciej!
Szybciej!