Słabiutki ten film. Jeśli „całkowite zaćmienie” ma się tyczyć tego, co zachodzi w naszych umysłach po obejrzeniu go, to rzeczywiście, po zapoznaniu się z tym nieudanym dziełem Agnieszki Holland możemy odczuć w głowie prawdziwe „zaćmienie”. I to wielkie! Historia związku wybitnych francuskich poetów XIX wieku – Arthura Rimbauda i Paula Verlaine’a – okazała się niesamowicie odpychająca w oglądaniu. I nie mówię tego, bo czuję instynktowną niechęć do homoseksualistów. Mówię tak, bo wkurzyli mnie bohaterowie filmu, których obserwujemy przez półtorej godziny podczas ich miłosnych perypetii. Rimbaud udaje psa, obsikuje wiersz innego poety, rozbiera się do naga na dachu, podczas gdy jego partner bije własną żonę (ciężarną!), notorycznie ją zdradza i porzuca w dość bezczelny sposób… do tego jeszcze porównanie obu poetów do Jezusa Chrystusa (jeden wbija nóż w rękę drugiego, drugi strzela tamtemu w rękę) jest tak przesadzoną symboliką, że trudno zrozumieć, co reżyserka miała na myśli. Że cierpią jak Jezus w imię miłości do siebie samych? Cenię Agnieszkę Holland za jej filmy (takie jak choćby „Gorączka”, „Kobieta samotna” czy „W ciemności”), ale to dzieło warto zobaczyć tylko dla aktorów, z których ci pierwszoplanowi – David Thewlis i Leonardo DiCaprio – okazali się znakomici (zwłaszcza ten drugi), chociaż paradoksalnie ich doskonała gra jeszcze bardziej podkreśliła, jaki ten film jest kiepski!

Tekst z mojego bloga:
http://teslicus.blog.pl/2017/01/19/krotko-calkowite-zacmienie-1995-rez-agnieszka -holland/