Little Ashes

Wojaczek. Jest klimat, jest artysta cierpiący.

Oba, tzn Little Ashes i Wojaczka, oglądałem.

I jakie wrażenia? Mnie Little Ashes nieco zawiodły. Myślę, że wyższy poziom trzymają 2 filmy o malarzach - Lautrec i Modigliani, pasja tworzenia.

Mnie oba z letka zawiodły, Wojaczek naturalistyczny aż nazbyt. Jaszka, PRL, alko, ale Wojaczek mimo wszystko to był rimbaudowski typ, zabawny gość.

No i jeśli to prawda z tym, że u Wojaczka zdiagnozowano psychopatię, klimat rodem z Kafki tym bardziej nie trybi.
Little Ashes oglądałem dawno i chyba nawet nie do końca, więc nic konkretnego nie powiem, oprócz tego że mi sie średniawo podobał.

Ogarnę pozostałe dwa i dam znać, nic poza tym?

Little Ashes to rzeczywiście trochę porażka. Ale może wymagania miałem zbyt duże? Bo jak się weźmie Buñuela, Dalego i Lorkę, jak się doda do tego tygiel przedrewolucyjnej Hiszpanii... A tutaj? No takie sobie nic. Wojaczka cenię, bo myślę, że mimo wszystko coś z ekranu bije. Może właśnie ten naturalizm? I nieważne, czy Siwczyk własnie wkłada głowę w "piekarnik", czy rozmawia z Gawlińskim to mnie to gdzieś łapie. Poza nimi, poza Lautrekiem (http://www.filmweb.pl/film/Lautrec-1998-728) i Modiglianim (http://www.filmweb.pl/Modigliani.Pasja.Tworzenia), których już poleciłem, przypomniałem sobie właśnie Camille Claudel (http://www.filmweb.pl/film/Camille+Claudel-1988-4431) - jest znowu cierpienie artysty, który tym razem płeć (dosłownie) piękną przyjmuje, jest fin de siècle. Myślę, że warto. No i - z trochę innej beczki - The Doors. Pytanie - czego tak naprawdę szukasz? :)
No i drugie pytanie. Widzę Twoją wysoką ocenę dla Zabić Irlandczyka. Podchodzę w tym tygodniu. Rzeczywiście aż tak?

Nie nazwałbym Wojaczka filmem złym, ale o samym Wojaczku sporo czytałem, czytałem jego samego i średnio mi się pokrywa wizja reżysera z moją wizją tego chłopaka. Nie musi w końcu:)

Wielkie dzięki za tytuły. Pewno ogarnę niedługo.

The Doors, he. Uważam ich za najlepszy band w historii muzyki, ale film Stonea to taki amerykański kał troszki.

Generalnie każdy film o (kultowej) gwieździe rocka mógłby się opierać o schemat: nastoletni bunt, zapoznanie się z członkami zespołu, nagła sława, ćpanie, śmierć w wieku, hehe, 27 lat.
Ale tutaj naprawdę dało się wyciągnąć z deczka więcej.
Osobiście skupiłbym się na kilku fundamentalnych sprawach i nie streszczał całego życia, ale wiadomo, pokazanie Morrisona jako rockstara-żula jest kasorobne.

Irlandczyka oglądałem tylko raz i zdaje sobie sprawę, że po ponownym seansie nota spadłaby do 6-8.
Stary wyga-koneser-godfather-to-arcydzieło mógłby dowalić się do masy niespójności, płytkiej psychologii, da da da, ale pretty much je, świetny film.

Najgorszą wadą tego „amerykańskiego kału” jest to, że często pomimo średnich wartości artystycznych, psychologicznych czy jakichkolwiek innych, przyjemnie się go ogląda. Ktoś kiedyś to porównał z niemieckim landszaftem. Stone to nie Tarkowski. Chciał pokazać ikonę a nie twórcę ikon. I pokazał. The Doors oczywiście uważam za kapelę wybitną, ale nie najlepszą. I może dlatego kupuję ten obraz. Podobnie jest z Wojaczkiem. Czytałem wiersze, ale o jego życiu dowiedziałem się najwięcej chyba właśnie z filmu. A to znaczy, że czytanie psuje oglądanie ;) A Camille Claudel?
Pozdrawiam.

I jeszcze Vincent i Theo. Jeden z popularniejszych artystów, jego widzenie świata i brat - trochę w cieniu. BTW w dyskusji ktoś wrzucił linka: http://filmy-historia-sztuki.comlu.com

może "Frida" ?