W filmie kuleją dwa elementy. Infantylna absolutnie niebudująca klimatu muzyczka oraz przedstawienie Kafaristanu od momentu przybycia do niego głównych bohaterów do momentu obalenia lokalnego wodza. O co mi konkretnie chodzi. Kafaristan to jedna z prowincji dzisiejszego Afganistanu mieszcząca się w jego północno wschodniej części. Mieszkańcy tej prowincji tak samo jak reszta plemion Pasztunów od wieków znają broń palną i prezentują sobą dość wysoka kulturę materialną. O ile fakt, iż do połowy XIX wieku jakimś cudem poprzez odseparowanie górskimi pasmami nie dotarł tam jeszcze islam jestem w stanie kupić tak ich zachowania absolutnie nie. We wspomnianej części filmu zachowują się jak dzicz z najciemniejszej afrykańskiej dżungli. Robią wielkie oczy na widok broni palnej i zachowują się jak debile z IQ 20. Gdy podczas bitwy podskakują jak pajace w tych afrykańskich maskach, z wiklinowymi tarczami i dziadowskimi dzidami i żaden z nich nie potrafi skierować jej ostrza w klatkę piersiowa Daniela cały misterny klimat wiarygodnej opowieści, jaki udało się twórcą stworzyć przez pierwsze 40 minut filmu legł w gruzach. Całe szczęście później było już lepiej. Oczywiście takie a nie inne przedstawienie Kafarów może być podyktowana literackim pierwowzorem, lecz jeśli nawet to uważam ze podczas ekranizacji historii dziejącej się w konkretnym miejscu i czasie na pierwszym miejscu należy stawiać zdrowy rozsadek a dopiero potem tekst książki.