Medytacja transcendentalna miała pomóc w osiągnięciu szczęścia, tymczasem bohater stosując się do 'zaleceń' swojego nauczyciela nagle znajduje się w bagnie: ma kłopoty z filmem, dziewczyna go rzuciła, czuł się samotny... Przedstawiona metoda 'cudów' nie zdziałała. Zostało to udowodnione :) Po odrzuceniu religii (?) życie Davida ulega poprawie

Na początku też byłam do cna zirytowana tymi wstawkami z życia Davida i Mary. Do stu czortów, po cóż mi oglądać obrazki, w których nasza parka budzi się i szepce sobie do ucha bądź zrzędzi na dzień dobry. Zastanawiałam się, po co, na siedem czakramów, po co te dygresje i osobiste scenki rodzajowe. Ale po obejrzeniu uznałam, że to ma sens, i wcale nie zrobiono tego na siłę, żeby zapchać czas antenowy. Im dłużej oglądamy dokument, tym bardziej poznajemy Davida, tym bardziej mu kibicujemy, bo gość jakoś da się lubić; on i jego kobieta to przecież tacy „normalsi”, kłócą się czasem i nie mieszkają w raju na ziemi, tylko na zwykłym blokowisku. David jest przeciętnym facetem, ma swoje niepowodzenia i frustracje, za czynsz płacą mu rodzice i nie zawsze chce mu się ścierać kurz z półek, jak ktoś taki chciałby nam coś wcisnąć albo sprzedać? (no, może poza dvd z filmem). Jest autentyczny, taki jak my, nie jeździ złotym mercedesem ani nie twierdzi, że potrafi lewitować – pozostała gromadka hochsztaplerów w złotych koronach wygląda żenująco i śmiesznie. Gdyby dokument został bezosobowy, pewnie nie miałby takiej siły wyrazu i potencjału „demaskatorskiego” – jego odkrywczość w kwestii medytacji export dla ludzi zachodu pozostaje wątpliwa, ale wątek z Lynchem – bez precedensu. Ten geniusz kina, wygadujący jakieś dziwactwa o negatywnym nastawieniu i kostiumie klauna; przebierający przy tym palcami jakby chciał wyczarować królika z kapelusza – widok to co najmniej zdumiewający. Chyba muszę odmitologizować sobie w głowie postać Davida Lyncha.

niestety masz racje...................