Należy zwrócić uwagę, że nakręcony został niedługo po kryzysie kubańskim, kiedy to świat otarł się o piczy kłak od faktycznej wojny atomowej. Istniała mniejsza lub większa atmosfera (czasem ocierająca się o psychozę) strachu. W takich warunkach powstaje film, który pokazuje, że błędne procedury i zawodny „czynnik ludzki” wystarczą, aby cywilizacja stanęła na progu zagłady.

Z jednej strony przerażająca idea- pokazać, że nie trzeba być geniuszem intelektu ani mieć specjalnie rozbudowanego planu- odrobina determinacji i człowiek przy wykorzystaniu współczesnej techniki zagraża całemu światu. Z drugiej strony- ubrane to w szaty satyry, głównie komizm postaci: fanatyczny i zastraszony komunizmem dowódca, ciotowaty, ugrzeczniony pułkownik z Anglii, który nie potrafi przeciwstawić się prymitywnemu dowódcy, tatusiowaty i zagubiony prezydent, który strofuje telefonicznie wiecznie pijanego (w domyśle) premiera w ZSRR czy tytułowy doktor- sprowadzony po wojnie do USA naukowiec- nazista, a zarazem doradca prezydenta.

Film nie jest głupi, ale w dzisiejszych czasach na pewno trochę stracił świeżości. W końcu realia, w których został osadzony uległy zmianie. Jednak gdy się głębiej zastanowić, zagrożenie śmiertelnego błędu nadal istnieje, nawet gdy się o tym zbyt często nie mówi.