Pogranicze gruzińsko-abchaskie z perspektywy zezowatego chłopca, którego wrażliwość obnaża spustoszenie dokonane w ludziach przez wojnę. Podobnie jak Fahed z filmu „Mój przyjaciel wróg” z pogranicza palestyńsko-izraelskiego, Tedo powraca do rodzinnego domu oddzielonego granicą etnicznego konfliktu. Miał 4 lata kiedy musiał z niego uciekać razem z matką i innymi Gruzinami. Zostawili chorego ojca. Los uchodźców z Abchazji w Tbilisi był marny a Owaszwili, dedykując film „mojej ojczyźnie”, zaprawia go gorzką ironią. Po siedmiu latach życia o głodzie i w poniewierce matka się poddaje, ale nie Tedo – wierzy, że ojciec żyje, że go odnajdzie i sprowadzi do Tbilisi by przegonił kochanka matki… W podróży zaciska oczy na zbrodnie, gwałt, śmierć na granicznym moście, nienawiść i na wieści o ojcu, które sprawią, że jego wiedza o życiu będzie dojrzalsza od niejednego starca. Jego miasto rodzinne Tkwerczeli znalazło się w sercu wojny – jak tylko wybuchła w sierpniu 1992 opuścili je Gruzini, a pozostali w nim Abchazowie i Rosjanie przez rok byli w pierścieniu oblężenia armii gruzińskiej; właściwie pozostały z niego tylko zgliszcza. Film naznaczony jest stygmatem traumy gruzińskiej, nie ma w nim równego dystansu do stron konfliktu jak w świetnych „Mandarynkach”. Nie jest to jednak jego wadą, bo nie o walką na polityki historyczne tu chodzi, ale o te oczy szeroko otwarte młodego Tedo, które co rusz są bólem zaciśnięte.