Jeden z ostatnich poważnych filmów Audrey Hepburn pokazuje raz jeszcze jej wielki potencjał aktorski. Audrey wypada niezwykle autentycznie zarówno jako młodziutka trzpiotka, jak i doświadczona życiowo skostniała żona. Cudowna muzyka mistrza Manciniego, który sam uważał muzykę do tego filmu za swoją ulubioną. Film jest niezwykle prawdziwy, ze wszystkimi odcieniami miłości. Szkoda, że film jest tak bardzo zapomniany w Polsce. Być może byłoby inaczej gdyby główną rolę przyjął Paul Newman. Z drugiej strony czytając wspomnienia Audrey, która z Finneyem na planie czuła się wyjątkowo swobodnie, niekoniecznie film byłby lepszy, a możliwie nawet, że Audrey z innym aktorem nie zdecydowałaby się na tak odważne jak na nią sceny. Mam nadzieję, że w końcu jakiś wydawca pójdzie po rozum do głowy i w porządny sposób wyda ten piękny film w Polsce, bo obecnie nie sposób go legalnie kupić w polskiej wersji językowej.