Wielki film! I co z tego, że skromny i kameralny, bo cała jego akcja rozgrywa się w małym pomieszczeniu, jeśli trzyma w napięciu lepiej niż nie jeden thriller kręcony w dzisiejszych czasach. "Dwunastu gniewnych ludzi" to obraz oparty wyłącznie na perfekcyjnych dialogach pomiędzy dwunastką sędziów przysięgłych, którzy po zakończonej rozprawie sądowej zostają zamknięci w pokoju obrad, by ustalić werdykt w sprawie morderstwa pierwszego stopnia. Morderstwa popełnionego przez biednego nastolatka, wychowującego się w slumsach. Morderstwa na swoim ojcu za które grozi krzesło elektryczne. Ponieważ jest upał, dowody w sprawie wydają się być przekonujące, a wszyscy chcą jak najszybciej wrócić do domów i swoich prywatnych spraw, spotkanie rozpoczyna się bezpośrednio od głosowania. Według jedenastu chłopak jest winny popełnionego czynu, tylko jeden przysięgły z numerem osiem ma co do tego wątpliwości. Zaczynają się rozmowy…

I praktycznie cały film polega na dyskusji odnośnie tego czy nastolatek jest winny zarzucanej mu zbrodni i czy można go skazać na śmierć. A ponieważ sędziowie przysięgli muszą być jednomyślni w swojej decyzji, albo jedenastu z nich przekona tego jednego niezdecydowanego, albo to on przeciągnie na swoją stronę pozostałych. I choć od początku dokładnie wiadomo jak ten film się skończy, to w niczym nie psuje to seansu, bowiem sposób w jaki dojdziemy do zakończenia jest tu najciekawszy i najważniejszy. Obraz Lumeta praktycznie nie ma słabych punktów. Chyba jedynie muzyka odrobinę zawodzi, bo jest niemiła dla ucha, pompatyczna i kompletnie tutaj niepotrzebna. Całe szczęście pojawia się tylko na chwilę na początku i pod koniec filmu, więc nie jesteśmy zmuszani do jej słuchania. Przy pozostałych elementach tego genialnego obrazu jest ona jednak tak mało ważna, że w żaden sposób nie jest w stanie wpłynąć na gorszy odbiór tego filmu.

Wszystko pozostałe w dziele Lumeta jest po prostu fenomenalne. "Dwunastu gniewnych ludzi" to film dokładnie przemyślany i zaplanowany od pierwszej do ostatniej sceny. Jest on perfekcyjnie rozegrany i bardzo dobrze zagrany, nie tylko przez najważniejszego tutaj Henry'ego Fondę, ale przez wszystkich pozostałych aktorów co do jednego. Najbardziej wyróżnia się tutaj oczywiście Lee J. Cobb jako ostatni nieprzekonany członek ławy. "Dwunastu gniewnych ludzi" posiada fantastyczny, świetnie napisany scenariusz, przedstawiający dwunastu zupełnie różnych od siebie ludzi, wykonujących inne zawody (ktoś jest zegarmistrzem, ktoś zastępcą trenera, ktoś architektem) dyskutujących ze sobą nad jedną sprawą. Nie ma tu nudnych dialogów, czy wygłaszania podniosłych przemówień. Całość jest niezwykle naturalna i sprawia wrażenie jakbyśmy podglądali prawdziwe obrady przysięgłych. Naprawdę perfekcyjne kino, o którym szybko nie zapomnę.

10/10