Zdecydowanie stawiam na samobójstwo.

Takie tez na początku było moje zdanie, w sumie teraz też jest...ale jakoś mam ochotę przeanalizować zakończenie raz jeszcze. Hm.. film bardzo mi się skojarzył z Polowaniem Vinterberga :)

Naprawdę, skojarzył Ci się z "Polowaniem"? Pomijając kwestię broni myśliwskiej :), to chyba tylko ze względu na podobny klimat (surowość, oszczędność środków wyrazu) oraz nieco zbliżony rys głównej postaci - stonowanie, chłód emocjonalny. Poza tym, dramaty niemieckie i skandynawskie z reguły mają sporo wspólnych cech. Jednak te filmy dzieli przepaść, oczywiście na korzyść "Polowania" (choć moje oceny różnią się tylko jednym oczkiem), które zyskuje przede wszystkim dzięki znakomitej kreacji aktorskiej Madsa Mikkelsena.

A propos zakończenia "Dystansu" - moim zdaniem tylko samobójstwo wpisuje się w wymowę, sens tego filmu. Niemniej, lubię "otwarte" sceny finalne, pewne niedopowiedzenia, miejsca na luźne interpretacje.

Oczywiście, że samobójstwo. Przerosło go to