Z pozoru film wydaje się być ciężki i nużący. Kolejna lekcja historii, kolejny powrót do czasów, które dla wielu stanowią już rozdział zamknięty. Od razu rodzi się pytanie: Ileż można!?. Początek filmu jest dość tradycyjny i zniechęcający (jednak z kilkoma zapadającymi w pamięć scenami: błędny wzrok głodnego Piotra, przełykanie śliny, łapczywe napychanie się chlebem. Dodam, że podobna scena była w filmie Różewicza „Świadectwo urodzenia” – epizod z sowieckim jeńcem). Jednak po pierwszych scenach bombardowania Drezna koncept filmu się krystalizuje i rodzi się głębsza refleksja. Drezno równane z ziemią przywoływało sceny antyczne - pożar Rzymu. Ta dramatyczna tułaczka ludzi pośród ruin palącego się miasta, łudząco przypomina wersety z „Quo vadis”. Jedni stoją sparaliżowani widokiem, powtarzając jak mantrę, że muszą wrócić do mieszkania po coś osobistego. Drudzy ucieczką próbują uchronić życie. Inni zaś, tacy jak Piotr, łakomym wzrokiem patrzą na klęskę III Rzeszy, jak niemieccy oficerowi ze wstydem i strachem zasłaniają ordery i czarne krzyże. Obraz totalnej zagłady ludzkości - bomby niszczyły nie tylko budowle, ale też dorobek kulturowy całego europejskiego społeczeństwa. Trudno nie łączyć się z Piotrem, który z ukojeniem patrzy jak walą się mury niemieckich domów, jak zniszczenie pogrąża ostatni bastion niemieckiego tryumfu. W tym bombardowaniu Drezna jest pewna symbolika: oprawca klęka i staje się ofiarą. Następuje wyrównanie krzywd. Jednak Rybkowski zadaje pytanie: Czy w tej chorobliwej żądzy zemsty, potrzebie odwetu człowiek nie zmierza do upodlenia? Czy widok zgliszcz będzie ukojeniem, czy tylko gorzką refleksją, że znikło kolejne z najpiękniejszych miast Europy? Czy zniszczenie Drezna jest zwycięstwem okupowanych czy klęską ludzkości?

Niestety tę zadumę i skupienie przerywa napastliwa muzyka, która permanentnie przeszkadza w rejestrowaniu jakże trafnych rozważań reżysera. To największa wada tego filmu.