To miałeś ten sam problem - bo ja też jakoś nie ogarniam - ciężko wyczuć intencje reżysera czy tu była miłość lesbijska czy też nie, zresztą nie ma to większego znaczenia a film faktycznie poprawny, fajnie się ogląda, ale nic więcej, dla mnie to Romy jednak dawała cały blask tej produkcji. Mimo wszystko warto po to sięgnąć, bo to, coś zupełnie innego od tego, co kino oferuje dzisiaj.

W pewnych kwestiach się z tobą zgadzam, w pewnych piszesz trochę chaotycznie. No ale na pewno film jest zaskakująco dobry. I to nie w kategoriach, że stare to złe, a tu akurat odwrotnie, albo że nie lubię takich tematów, a jednak ten mi przypadł do gustu, lecz bardziej na zasadzie, że trudno jest zrobić dobry, wciągający film, który odnosiłby się do podobnych kwestii. Tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę rok produkcji!
Osobiście jednak nie jestem przekonany, żebyśmy mieli tu do czynienia z klasycznym kinem LGBT (jak to modnie ktoś nazwał), lecz bardziej z czymś na kształt manifestu. Być może skierowanego przede wszystkim przeciwko pruskim metodom wychowawczym, które dały takie a nie inne owoce kilkanaście, kilkadziesiąt lat wcześniej (mam tu na myśli charakterystyczne komentarze na temat ojczyzny, wojennych matek, itp.). W tym rygorystycznym mini społeczeństwie, jakim jest ta grupa dziewcząt i nauczycielek, musiała się znaleźć jakaś "czarna owca", która zaburzyła prowizoryczny porządek. Miłość jest tu tylko owym zapalnikiem buntu. Ale moim zdaniem nie jest to miłość homoseksualna w dzisiejszym wyobrażeniu. Raczej powiedziałbym, że to wyraz "platońskiego przywiązania" do jedynej życzliwej osoby, wyolbrzymiony zarówno przez samą bohaterkę, jak i otoczenie. Myślę, że Manuela nie była tak do końca świadoma tego czego chce, co mówi, co czuje. A skandal jaki wywołała, byłby naturalną reakcją na tego typu zachowanie w takich okolicznościach i czasie (trochę niedorzeczne zachowanie, tak jak i ta próba samobójstwa, ale jakże typowe dla młodzieńczej fascynacji).
Dla mnie ciekawsze jest jednak spojrzenie na szkołę, na sposób jej prowadzenia, na rolę jaką pruska tradycja wywarła na młode dziewczyny (a także na wcześniejsze pokolenia, czyli nauczycielki). Biorąc pod uwagę całkowicie odmienny sposób funkcjonowania takiej "placówki", można powiedzieć, że było coś fascynującego w tym co się widzi. Ale - żebym nie został źle zrozumiany - nie chodzi mi o przywołanie na powrót tamtych czasów i obyczajów, lecz po prostu na spojrzenie wstecz jak to kiedyś było i skonfrontowanie z tym co teraz mamy, co sami już wiemy. Mimo negatywnego wizerunku szkoły, jestem w stanie zrozumieć dlaczego tak jest.
Poza tym niewątpliwy urok tego filmu polega na jego kostiumowej formule. To tak jakbyśmy przenieśli się do XIX wieku i obserwowali jak się wtedy ubierano, jak mieszkało, jak bawiło. Myślę, że właśnie to sprawia ową przyjemność w oglądaniu. I choć film nadal jest bardzo dobry, nie oszukujmy się, pamięta się o nim, ogląda się, go tylko ze względu na Romy Schneider. A trochę szkoda, bo aktorsko i fabularnie jest to naprawdę dobre kino. Coś co dawniej można byłoby zaklasyfikować do "Pereł z lamusa".