Ilekroć wracam do tego filmu z niekłamaną przyjemnością patrzę na jego najjaśniejszą gwiazdę. Nie, nie jest nią sławna Romy Shneider, a Lilli Palmer. Rodowita Poznanianka żydowskiego pochodzenia nie zrobiła oszałamiającej kariery w Hollywood, gdzie znalazła się po wojnie wraz ze swoim ówczesnym mężem, brytyjskim amantem, Rexem Harrisonem. Z końcem lat 50tych powróciła do Niemiec, gdzie w 1958 r. zagrała właśnie w "Dziewczętach w Mundurkach".
Jest olśniewająco piękna, prawie posągowa.
Ujmujący sposób poruszania, elegancja, zgrabna sylwetka, piękne rysy twarzy i ten "chropowaty" niemiecki język, który brzmi w jej wykonaniu niewytłumaczalnie melodyjnie, wszystko to sprawiło, że wydała mi się ona najatrakcyjniejszą postacią "Dziewcząt...". Przy tym jej sposób przedstawienia postaci Elisabeth von Bernburg jest w/g mnie bardzo naturalny. Swoją rolą równoważy kontrast między nową i niestosującą się do zwyczajów panujących w internacie pensjonarką, a żelaznym, szkolnym rygorem, który narzuca, zarówno uczennicom jak i nauczycielom, osoba z gruntu zimna i surowa - "pani dyrektor".
Postać nauczycielki Elisabeth von Bernburg jaśnieje pełnym blaskiem, gdy pojawia się w oku kamery. Nawet jej surowy "belferski" ton, którym stara się prowadzić lekcje, nie jest w stanie przyćmić tego blasku. Podkochują się w niej uczennice. Podobnie zachowywały się też byłe wychowanki. ALe nauczycielka niezmiennie utrzymuje dystans i jak mówi, traktuje wszystkich jednakowo. Pojawienie się w szkole Manuleli burzy jednak ten ustalony od lat porządek i w konsekwencji pociąga za sobą dramatyczne konsekwencje.


Dla drugiej gwiazdy tego obrazu, młodziutkiej Romy Shneider, rola Manueli von Mainhardes była w pewnym sensie odbiciem jej własnego okresu dojrzewania. Od siódmego roku życia była Wychowywana twardą ręką przez babkę, a potem trafiła za klasztorne mury szkoły katolickiej Goldenstain w Salzburgu, gdzie panowała podobnie skostniała atmosfera, jak ta pokazana w filmie.
Chociaż Romy Shneider była po zagraniu m.in. ról Sissi, to jej interpretacja Manueli nie bardzo do mnie przemówiła, czegoś mi w tej kreacji zabrakło. W porównaniu z naturalnością i urokiem Lilli Palmer, Shneider wydawała mi się czasem nazbyt "sztywna", jakby pozbawiona wdzięku.

Trzecia diwa to dla mnie wielkie zaskoczenie. Nie znałam wcześniej tej postaci, nie wiedziałam kim była, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że po śmierci jej nazwisko będzie widniało w Niemczech w nazwach ulic czy stacji metra, że będzie patronką szkół, a jej wizerunek uwieczniony zostanie nawet na znaczku wydanym przez niemiecką pocztę.
Therese Giehse, grająca postać dyrektorki, to trzecia diva tego filmu. Przyjaciółka Eriki Mann i Bertolta Brechta, muza Durrenmatta, który dedykował jej swoją słynną sztukę "Fizycy". Odtwórczyni wielu znakomitych ról teatralnych na scenach Monachium, a potem Zurichu, który po dojściu Hitlera do władzy stał się domem, tej z pochodzenia, żydowskiej aktorki i ... a tu mocne zdziwienie - lesbijki.
Therese Giese w roli dyrektorki wypadła moim zdaniem mniej filmowo, a bardziej teatralnie. Akurat w przypadku tej roli "sztywność" i jakby brak ludzkich odruchów (chociaż nie tak do końca), jest jak najbardziej na miejscu.


"Dziewczęta w mundurkach" z 1958 roku to moja ulubiona wersja, ale nie tylko ze względu na rolę Lilli Palmer. Odnajduję w nim bardzo zgrabne połączenie dramatu z elementami komediowymi. Wszystkie plany są bardzo ciekawie zagrane i wzajemnie się uzupełniają. Ten obraz ma w sobie wiele z lekkości, mimo, że tematyka jest raczej "ciężka".