Cała fabuła tego dramatu została przedstawiona za pomocą ujęć oraz montażu charakterystycznego dla filmów dokumentalnych. Długie dialogi, bliskie kadry, ujęcia niczym z talk-show.
Oglądając go, dowiedziałem się trochę o zamierzchłych czasach.
Nie wiem, czy Kondratiukowi mogę do końca wierzyć (miał on prawo do przekolorowania sytyacji) ale to co przedstawił bardzo mnie zainteresowało.
Nigdy nie sądziłem, że moja mama i tata właśnie w taki sposób się ze sobą zapoznali. ;)
Wzajemne relacje bohaterów były niesamowicie sztuczne oraz sztywne.
Mężczyźni aby zaimponować płci pięknej licytowali się wzajemnie: inżynier, magister, mieszkanie, dom, lodówka, telewizor, motor...
Kobiety były przesadnie kulturalnie, nie wiedziały jak do końca jak się zachować... Były ze wsi.
No, właśnie. Ten wątek owego film wydaje mi się przeterminowany. „Dziewczyny do wzięcia” świetnie zakreśliły przepaść pomiędzy miastem, a wsią ale uważam, że ta granica z czasem się zatarła. Sam mieszkam w 2 tys. miejscowości... :)