A co tu jest trudnego do zrozumienia? Trzy panny ze wsi jadą do Warszawy na umówioną randkę ale kawalerowie wystawiają je do wiatru. Wcześniej wysiadając z pociągu wpadają w oko dwu mężczyznom, którzy idą za nimi aż do kawiarni. Tam przez kelnerkę przesyłają dziewczynom deser dnia: krem sułtański. Po wyjściu z kawiarni dochodzi do zapoznania pomiędzy nimi. Panowie ich kantują, jeden podaje się za magistra a drugi za inżyniera. Problem polega na tym, że panów jest dwóch a pań trzy. Szukają miejsca na miłe spędzenie chwil, ostatecznie udają się do mieszkania znajomego jednego z mężczyzn. Mimochodem tworzą się dwie pary. Jedna z dziewcząt jest zawiedziona, żadnemu nie wpadła w oko, do czasu aż wraca właściciel mieszkania...i zajmuje się dziewczyną całkiem na serio, na osobności. Wieczorem dziewczęta wracają do domu, opowiadają sobie wrażenia a jednocześnie zazdroszczą tej, która najwięcej ,,skorzystała'' na tej wyprawie. I koniec.

Ale to tylko dokumentalny opis tego, co widzieliśmy na ekranie. Czy faktycznie "o to w nim naprawdę chodzi"? ;)

Cytuje artykuł.Filmowe wagary - Dziewczyny do wzięcia
Za czasów mam i babć również istniało takie zjawisko, jak galerianki. Trochę inne miały możliwości, ale ogląda się je z równą uciechą.

„Co on sobie o mnie pomyśli, jeśli nie zjem kremu sułtańskiego?” Ktokolwiek widział, jak Regina Regulska zmusza się do zjedzenia kolejnej porcji luksusowego (PRL…) smakołyku, ten wie, jak ciężką pracą jest poderwać faceta na stanowisku.
Tytułowe dziewczyny do wzięcia chciałyby „zapoznać” kogoś, kto wyrwie je z nudy prowincji, otworzy drzwi do lepszego świata do stolicy i jej luksusów. Dziewczyny malują się, szykują i usiłują gorączkowo rozwiązać dylemat: jak błyskawicznie wpaść komuś w ramiona, nie stwarzając wrażenia „łatwej”? Jak się rozerwać i poznać księcia z bajki, zachowując cnotę? Tym się trochę różnią od współczesnych galerianek, którym opinia „dostępnej” już nie spędza snu z powiek. Film Janusza Kondratiuka pochodzi z 1972 roku i dlatego jest pod tym względem ciut anachroniczny. Ale może dzięki temu nawet bardziej zabawny. Aktualny w nim pozostaje ważny problem, z jakim stykają się dziewczyny: jak zredukować dysonans poznawczy i być zadowoloną jedząc czwartą porcję kremu sułtańskiego z pseudointeligentami, którzy również znają wielki świat tylko z pocztówek? I tu można podziwiać elastyczność ludzkiego umysłu, delektować się tym, jak pięknie potrafimy się oszukiwać. Dziewczyny dokonują podrywu w kawiarni, bo na ulicy byłoby nieprzyzwoicie. Poznani młodzieńcy odpowiadają im, ponieważ przedstawiają się jako „magister” i „inżynier”. Panny dzielnie walczą z mdłościami i uciszają koleżankę, która głupio wyznaje „Ale ja nie lubię kremu!”. Plastikowo chichocą i uśmiechają się, udają damy i kończą na meliniarskiej imprezie w obcym mieszkaniu. A kiedy wracają do swoich domów, to podtrzymują w sobie rozpaczliwą wiarę w to, że było wspaniale i że niedługo powtórzą ten wspaniały wieczór.

Właściwie, „Dziewczyny do wzięcia” to komedia, ale jeśli komuś zrobi się po niej lekko niedobrze, to na deser można sobie puścić „Galerianki” i zobaczyć, że ludzie w gruncie rzeczy niewiele się zmieniają.

Dla mnie to bardziej komediodramat.

https://www.youtube.com/watch?v=0DkJzaHIs3U

To jakiś komentarz do mojej uwagi?

Oczywiście, że to komediodramat. I świetnie zagrany. Głupiutkie panienki, na siłę starające się przekonać same siebie, że miały cudowny wypad, że poznały świetnych facetów, a jednocześnie mające w oczach coś, co przypomina najzwyklejszą rozpacz.