To są dwie różne części, jednak łączy je wspólny temat. I każda z nich ma w sobie coś niesamowitego. Sam zastanawiałem się, która z nich jest lepsza. Po obejrzeniu pierwszej myslałem, że druga to będzie już cieniem tamtej pierwszej, że nic nie jest w stanie jej przebić. Ale druga część jest naprawdę powalająca i przygnębiająca zarazem. Cudowny scenariusz i zakończenie. Jeżeli uwazrasz, że są to flaki z olejem, to znaczy że wcale nie zrozumiałeś dramatyzmu tamtej sytuacji.

A ja uważam, że jest wprost przeciwnie. Pierwsza część jest świetna, jednak jedynie pod kątem Dziewońskiego i jego genialnej kreacji. To on dodaje jej klasy i smaku. Druga z kolei miażdży mistrzowskim konceptem, jej scenariusz jest o wiele ciekawszy - bardziej przewrotny i inteligentniejszy. Takiego kwiatka nie było potrzeby urozmaicać rolą charakterystyczną. Pierwszy epizod ujawnia raczej cechy "typowej" komedii z elementami gagów sytuacyjnych, drugi czerpie już ze źródła czystego tragikomizmu. Miodzio.

O filmach ze szkoły polskiej napisano już wiele książek, więc nie ma się co za bardzo rozpisywać. W istocie, film jest znakomity, a jedym jego minusem jest nie najlepszy dźwięk. Niektóre słowa są niezrozumiałe i trzeba się ich domyślać, ponieważ nikną w zalewie innych odgłosów i dźwięków, lub też są za słabo wyeksponowane. Właściwie występuje to tylko w pierwszej nowelce; w następnej tej przypadłości nie zauważyłem. A może po prostu podgłośniłem telewizor? :)

Pierwsza część jest dość oczywista, może dlatego założycielowi wątku się spodobała. Nad drugą należy się już trochę zastanowić.

Uważam, że obie części są znakomite, choć inaczej skonstruowane i posiadające różne atuty. "Eroica" jest dla mnie filmem mistrzowskim i rewelacyjnym.