Najnowsze dzieło Godarda miałem okazję obejrzeć podczas 10. festiwalu Era Nowe Horyzonty. Wychwalany pod niebiosa reżyser (choćby w Gazecie Wyborczej) rzekomo zamyka swą twórczość tym właśnie filmem. I chyba dobrze się dzieje, bo "Film Socjalizm" jest niezbitym dowodem na to, iż Godard winien zejść ze sceny jak najszybciej. Reżyser raczy nas stekiem beznadziejnych scen, pełnych czerstwych, półsłówkowych dialogów. I tak mamy tu do czynienia z papką złożoną choćby z : białej sowy na schodach, leżącej na łóżku i udającej kota dziewczyny, obmacywania matki myjącej naczynia przez dziecko bawiące się w ślepca, czy też faulu popełnionego na Andresie Inieście w meczu z Manchesterem United ! Wszystko bez żadnego ładu i składu, a przede wszystkim bez żadnej wartości. To jest filmowa próżnia, antymateria wręcz! Każda ze scen może być interpretowana na milion sposobów, ale chyba wolałbym interpretować 90 minut czarnego ekranu. Gdyby się jednak zastanowić, takie filmy jak ten są potrzebne. Są niezwykle potrzebne pewnej grupie ludzi, która okrzyknęła/okrzyknie "Film Socjalizm" genialnym arcydziełem, pełnym symboliki, wieloznaczności, perełką w Godardowskiej twórczości, finiszem Mistrza, kinematograficznym katharsis itp. itd. Ludzie ci podobnie jak i ja dobrze wiedzą, iż jest to nic nie warta papka, jednak nie przyznają się do tego, bojąc się utraty wiarygodności w środowisku, czy posądzenia o niezrozumienie filmu. Będą soczyście dyskutować we foyer o geniuszu tegoż obrazu. I tak kółko wzajemnej adoracji będzie się kręcić dalej, czekając na kolejne tego typu filmy-furtki, które mają łechtać ich ego, zapewniając o niezwykłej inteligencji i byciu 'ponad'. Dość zabawne to wszystko i pośmiać się można, ale to trochę śmiech przez łzy. Jeśli musisz - obejrzyj ten film lecz jeśli tylko się nad nim zastanawiasz - wybierz spacer, ciekawą lekturę czy choćby sen...choć on zapewne i tak dopadnie cię po kwadransie raczenia się ostatnim dzieckiem Godarda!