Sam nie wiem co sądzić o tym spaghetti. Z jednej strony Corbucci serwuje nam sporo
typowych dla siebie odrealnionych , zapadających w pamięci scen (ulica pełna pełzających
nagich ciał, co najmniej dziwne starcie El Diablo z szeryfem), z drugiej wiele rzeczy wydaje się
tu niedopracowanych, może wręcz śmieciowych - szeryf nie wiadomo jak ucieka ludziom El
Diablo, a finał w którym grupa uzbrojonych hipisów ucieka przed głównym bohaterem bo ma
on na sobie kolczugę (więc jest w ich mniemaniu niezniszczalny!) zahacza już o autoparodię.
Muzyka i aktorstwo są na średnim poziomie. Johnny Hallyday gra małomównego badassa w
czerni i wypada jak taki o dwie klasy gorszy Django (F. Nero), ale czego się spodziewać po
piosenkarzu-aktorze :P Z kolei muzyka wydaje się o wiele za spokojna jak na tak krwawy,
nihilistyczny film.
Całkiem dobrze wypadły za to sceny akcji - są dynamiczne i nieźle "zagrane", do tego sam
bohater okazuje się całkiem "ludzki" i podatny na obrażenia. Interesująca jest też sceneria,
sporo w niej gór i zieleni przez co można powiedzieć, że po "Django" (błoto) i "Człowieku
zwanym ciszą" (śnieg) kontynuuje on tendencję Corbucciego do wybierania nietypowych
lokacji dla swoich westernów.
Jeśli miałbym doszukiwać się w "Gli specilisti" jakiegoś przesłania powiedziałbym, że krytykuje
on chciwość i pokazuje do jakich zwierzęcych zachowań może popchnąć ona człowieka
(podobnie jak w "Se sei vivo sapara"), ale z drugiej strony ostrzega przed zajęciem radykalnie
przeciwnego stanowiska (reprezentowanego w "Gli specialisti" przez hipisów). Innymi słowy
"nie ważne za jaką stroną się opowiesz - fanatyzm nie jest dobry" :)

Gdyby zagrał tu Franco Nero, a muzykę skomponował Morricone może wyszło by coś
lepszego, ale nie ma co gdybać - "Gli specialisti" jest filmem nietuzinkowym, ale jednak o
zmarnowanym potencjale. Ocena: 5+ lub 6-