Poszedłem na ten filmy tylko dlatego, że był reklamowany jako produkcja twórców „Ostatniej rodziny”, która bardzo mi się podobała i… ten film to wielopoziomowy dramat. Aktorsko (poza Roguckim) katastrofa, czułem się jakbym oglądał Barwy Szczęścia. Postaci są przerysowane, a ja jako widz nie miałem poczucia, że choć jeden z członków zespołu ma dobrą motywację do reaktywacji zespołu. Trzech z nich ma mniej lub bardziej ustatkowane życie, mają pracę, rodziny, zatem przez cały film nasuwało mi się pytanie po co oni to robią. Poza pierwszymi pięcioma minutami filmu, i fajnie pokazanym blokowiskiem, każdy kadr był do bólu sztampowy. A żeby jeszcze podkreślić tą sztampę, do pokazywanego obrazu przygrywały najbardziej oczywiste kawałki, dzięki czemu każdy z nich został wręcz zabity, budząc uczucie politowania. Brakowało tylko tego, żeby do smutnej sceny twórcy wstawili „Say something” A Great Big World i Christiny Aguilery. No i ta nieudolna gra na nostalgii, że główny bohater słucha starych kawałków swojego zespołu na taśmie magnetofonowej, gra w Ponga itp. Tylko nawet ten element nie wyszedł autorom filmu. Na logikę: zespół swój „słynny” koncert zagrał w 2006 roku. Czyli nagrywali zapewne w okolicach 2004, może 2003 roku. Ludzie, przecież wtedy kasety magnetofonowe odchodziły do lamusa, komputery były już powszechne, królowały płyty CD! Nawet garażowe zespoły z blokowisk korzystały wtedy z komputerów.
Smutna ironia tego filmu jest taka, że ma on przesłanie „podążaj swoją ścieżką, płyń pod prąd, przeciwko utartym schematom”, po czym sam korzysta z najbardziej utartych schematów, jakie można znaleźć w komediach oraz idzie po najmniejszej linii oporu. Tym sposobem obraz z przekazem przeciwko tandecie sam stał się sztandarowym przykładem tandety. Nie polecam.