Ona biega. Widzi zdarzenie, przestępstwo. Ucieka, ale Zły ją złapał, jedno przeszło w drugie i kobieta nie żyje. Przestępca idzie za kratki, ma szansę wyjść dosyć szybko, a mąż zmarłej jest smutny. Niewiele potem się dzieje czy zmienia, ot: standardowe kino o zemście czy coś w tym stylu, tylko wszystkie emocjonalne rzeczy są robione na skróty: nie ma przecież nawet wspólnej sceny protagonisty i jego partnerki! Po prostu musimy założyć, że było im razem dobrze, że to faktycznie jest strata... Resztę filmu też mamy sobie dopowiedzieć?

Główny aktor gra intensywnie, kamera trzyma się blisko niego, gdy robi różne fizyczne rzeczy (boks, bieganie, praca jako ratownik medyczny). Przemoc faktycznie jest wulgarna, nawet psa spotka krzywda. Fabuła jest czytelna, tylko nudna. Całość zyskuje z czasem, gdy trzeci akt jakoś nadaje kształt tej opowieści. Wtedy jest szansa nie tylko na odpowiedź "co ta młoda dziewczyna robi w tym filmie?", ale też na opowiedzenia historii o tym, że pogoń za zemstą oznacza rezygnację z nowego, następnego życia. Gdy się zobaczy, do czego ten film zmierza, to można być wobec niego łagodniejszym, nawet docenić całość, ale faktem pozostaje, że podczas seansu można zasnąć na pół godziny i nic nie stracić. Albo i w ogóle nie iść na seans.