Bardzo kameralne, toksyczne studium psychologiczne degrengolady rozpadu związku małżeńskiego z dwunastoletnim stażem. Ona jest architektem, on zajmuje wysokie stanowisko urzędnicze.
Montażysta i operator zafundowali nam poprzez "chaotyczność, przeskoki, porywczość" dynamiczność scen, które przedłużają się i jednocześnie przecinają, retrospekcje.
Dwutorowość fabuły przeplatana scenami pogrzebu ojca i przeszłością kontra teraźniejszość i gra konwenansów małżeńskich. Celebracji obrządku pochówku oraz "filozoficzny traktat" na temat przemijalności życia, nadchodząca starość i fizyczne zmiany ciała, egzystencjalnego bólu istnienia, wartości życia i miłości, pragnień i aspiracji, zawodowych oczekiwań, równości kobiet i mężczyzn w zawodzie, zaburzenia percepcji z dostrzeganiem własnej śmierci i pogrzebu.
Małżeństwo wciąga nas w swój spektakl, prywatną grę zawoalowaną konwenansami, stajemy się publicznością, stanowimy drugi plan.
Edward Monsiel, polski samouk-rysownik pod wpływem schizofrenii odkrył w sobie talent plastyczny. Po jego śmierci odkryto setki rysunków o tematyce religijno-posłanniczej, które charakteryzowały się oczami, które przeraźliwie na nas patrzą, ostrzegają, mówią, zabijają swoim wzrokiem.
Korowód oczu i ludzkiego popędu kieruje małżonków w różnych kierunkach.Winnicka obcuje z adrenaliną pędzącego wartburga ulicami, rzucająca się w wir zabawy, ramiona kolejnych mężczyzn, ustawicznego sprawdzania swojej atrakcyjności, ucieczki przed samotnością, przebudzeniem się o poranku z moralniakiem i zmarszczkami upływającego czasu. On z klasą, ogładą i konwenansami ukrywa porażkę, tendencyjność, istnienie w społeczeństwie według pewnego schematu i priorytetów, dom, praca, żona i kochanka.
Dynamika zdjęć, nieostrość, stroje Barbary Hoff, muzyka i doskonały duet aktorski Winnicka - Holoubek czynią ten klaustrofobiczny dramat przełamuje konwencjonalność , głębią Nowej Fali. Wachlarz emocjonalny zaprezentowany przez Winnicka, w filmie doskonale uchwycił, wyeksponował wyrafinowaną grę Kawalerowicz.