Paragwaj. Jest jesień 1935 roku. Para starszych ludzi czeka na syna, który walczy wraz ze swoimi kompanami o Chaco (argentyńską prowincję położoną blisko granicy z Paragwajem). Martwią się nie tylko o syna. Z braku deszczu ich plony są zagrożone. Czekają więc na niego z niecierpliwością. Panuje upał i zaduch a otoczenie nie sprzyja. Brakuje im deszczu, wody, wiatru oraz ciszy, ponieważ ich pies bez ustanku szczeka. Cándida i Ramón wiele ze sobą rozmawiają, dzielą się swoimi przemyśleniami na temat wojny, obawami związanymi z tym, że ich syn może nie powrócić. Wszystko co zostaje powiedziane staje się ważne.

14 czerwca 1935 roku. A jednak o wiele później. Jest już jesień, ale nadal jest gorąco - zawsze jest gorąco. W odległym zakątku Paragwaju para starszych rolników, Cándida i Ramón, czeka na syna, który wyjechał na wojnę o Chaco. Czekają też na deszcz, który ciągle się zbliża, ale nie nadchodzi… i na wiatr, którego także nie ma… i na koniec upałów, który nie następuje mimo zmiany pory roku… i żeby pies przestał szczekać, choć chyba jest to niemożliwe. "Hamaca paraguaya" pod wieloma względami stanowi swoiste requiem - requiem dla utraconego syna, ale także requiem dla kraju i dla całych pokoleń jego mieszkańców. Film opowiada o pamięci o zmarłych i o godzeniu się ze stratą, ale w swojej powściągliwości i wieloznaczności mówi również o teraźniejszości, przeszłości i o wielu sprawach, których nie sposób przecież zauważyć na ekranie.