Przyszedł czas że i ja obejrzałem Hamleta wg Branagha. Wrażenia? Jak najbardziej pozytywne. Pierwsze co się od razu rzuca w oczy to długość filmu - pełna wersja sztuki wymagało czterech godzin czasu ekranowego. Film jednak nie nudzi, Branagh okazał się na tyle wytrawnym reżyserem że przez cały ten czas potrafi utrzymać widza w skupieniu. Duża w tym zasługa fantastycznej obsady - Branagh, Winslet, Heston, Lemmon, Jacobi, Christie, Sewell, Dench, Gielgud, Attenborough, Depardieu. Zarazem natłok tylu znanych aktorów nie powoduje wrażenia, że są tu oni na siłę, większość z nich ma bowiem ledwie cameos. Zwracają też uwagę dialogi, z początku poetycki i trochę oldskulowy język brzmi dziwnie, ale bardzo szybko widz zaczyna go traktować jako coś zupełnie naturalnego.

Jak więc film przedstawia się od strony aktorskiej? Na usta ciśnie się jedno słowo - impressive. Kenneth nie tylko sam zagrał, ale potrafił też poprowadzić resztę ekipy. Na pierwszy plan wysuwa się zdecydowanie Jacobi jako Klaudiusz. Zainteresowani na pewno wiedzą, że aktor był ongiś uznanym odtwórcą roli tytułowej, a także pewnego niezaradnego jąkały (bo prywatnie...). Tutaj natomiast wcielił się w postać całkowicie odmienną. Widać jednak angielską szkołę aktorską - Jacobi z równą łatwością wypowiada kwestie Klaudiusza jak kiedyś wypowiadał ... Klaudiusza (cóż za zbieżność). Fantastyczna jest też większość epizodów: Crystala, Sewella, Gielguda i przede wszystkim Hestona. Tak, przez wielu krytykowany Amerykanin czuje klasyczny repertuar bez problemów. Znakomicie poprowadził Branagh także role żeńskie - Christie i Winslet, choć ta ostatnia nie gra na poziomie takim jak obecnie. Najwięcej klasy pokazał jednak sam reżyser. Rola Hamleta ma mnóstwo kwestii mówionych w których Kenneth jest całkowicie naturalny (swoją drogą chciałbym zobaczyć jak przez ledwie parę linijek Barda próbuje przebrnąć "wielki aktor" Crowe).

A jak film prezentuje się od strony technicznej. Według mnie rewelacyjnie. Akcja zostałaóy czas sztuki. Duża w tym bez wątpienia zasługa Tima Harveya ("Ja, Klaudiusz") który stworzył bardzo ciekawą wizję Elsynoru. Wizję mającą pewne podobieństwa do wersji Olivierowskiej i do "Iwana Groźnego", ale mimo to wizję bardzo oryginalną. Zwłaszcza rozmach scenografii różni się zdecydowanie od wspomnianych filmów. Ze scenografią znakomicie komponują się kostiumy. Dania w tej wersji jest monarchią wojskową i pani Byrne zadbała o przedstawienie tego w najdrobniejszym szczególe. Warto też zwrócić uwagę na dynamiczną pracę kamery i muzykę Doyle'a. Film jest jedną z najlepszych adaptacji Szekspira, którą spokojnie można postawić w jednym rzędzie z dokonaniami Oliviera i Kurosawy, a sam Kenneth udowodnił jak znakomitym jest aktorem.