No cóż, kinematografia japońska z tamtego okresu posiada właśnie takie cechy. Filmy były dosyć teatralne. Oglądałeś filmy Kurosawy? W Rashomon na przykład też jest dużo narracji i dialogów, takie po prostu jest kino japońskie.

Rashomon owszem można odebrać jako film dialogu. Jest jednak tematycznie bardziej kameralny. Istotą jest tam
studium mrocznych zakątków ludzkiego intelektu, podczas gdy "Harfa birmańska" dotyczy stosunku do wojny i jej konsekwencji. Kurosawa poza tym w Japonii szczególnie był oskarżany o przypodobanie się widowni światowej i festiwalowej. W jego filmie mamy do czynienia z wielowątkowością, a może powinienem napisać wielopodobienstwem przebiegu wydarzeń, które miały miejsce. Ostatecznie nie ma wyjaśnienia- i każdy może zdecydować, który wariant historii i które motywy bohaterów były bliższe prawdzie. Na takim tle "Harfa birmańska" jest opowieścią bardziej monopolistyczną. Odartą dla mnie nieco za bardzo z rąbka tajemnicy. Polecma Ozu i Mizoguchiego z lat 50 i 60 dla porównania. Pozdrawiam i dziękuję uprzejmie za dyskusję:)

Wspominamy przez ciebie twórcy, nie są mi obcy, obu uwielbiam, Przyznam, że osobiście nie miałem uczucia, aby ten film miał zbyt dużo dialogów, jedyny minus według mnie to tempo filmu za to strona techniczna filmu i fabuła znakomita. Oczywiście w filmie występuje prostolinijny podział na dobro i zło, ale uważam Ozu, też stosował w swoich filmach takie uproszczenie bohaterów.