Przez cały film tylko czekałem, aż ktoś wreszcie dokopie temu królowi Elfów, Thranduilowi. Był, zarówno w tej części, jak i w poprzedniej, taki sztuczny, pyszny, zadufany w sobie i denerwujący że sam zacząłem się zastanawiać, czy to aktor przeszarżował, czy tę postać tak powołała do istnienia jakaś nieznana mi, mroczna wizja reżysera. I jeszcze te monologi o sytuacji rodzinnej po których wybuchnęliśmy - ja i moi znajomi na wspólnym seansie, najszczerszym, gromkim i niewymuszonym śmiechem. W ogóle, film należy rozpatrywać jako jakąś, zamierzoną czy nie, autoparodię. Wtedy jest złośliwie przyjemnie. Jako adaptacja prozy pewnego znanego profesora filologii - jest już zdecydowanie gorzej.