"Najfajniejsze (...) jest to, że już naprawdę nie wiadomo, co jest inscenizacją, a co
życiem."

Choć reżyser deklarował, że nie chce podporządkowywać życia do swych autorskich
zamiarów i nie zamierza niczego upraszczać i niczym manipulować, wytykano mu zbyt
daleko idącą ingerencję. Ingerencję, która sprawia, że w niektórych przypadkach jego
filmy nie mają cech filmowego dokumentu. Krzysztof Kornacki, odnosząc się do
kontrowersji związanych ze stosowaną często przez Łozińskiego metodą "otwierania
rzeczywistości", film Jak żyć nazywa "filmem dokumentalnym z dużą liczbą zabiegów
inscenizacyjnych". Jednak w przypadku tego filmu wątpliwości pozostają. Choćby z tej
przyczyny, że bohaterowie, których życie na obozie ZSMP dla młodych małżeństw uczynił
Łoziński obiektem obserwacji, nie wiedzieli, że kilku i to najważniejszych, uczestników
turnusu, jest w mniejszym lub większym stopniu sterowanych przez reżysera, gra, a więc
i prowokowane przez nich sytuacje mają charakter raczej fabularny niż dokumentalny.
Nie zmienia to oczywiście wymowy metaforycznej tego filmu - jako obrazu systemu
przypominającego obóz karny, gdzie wszyscy są nieustannie obserwowani i oceniani
przez niewidoczne kierownictwo, a także przez siebie wzajemnie. Nie oznacza też
odbierania wartości artystycznej filmom Łozińskiego, który tę metodę stosuje w sposób
mistrzowski, posługując się nią jako narzędziem przydatnym do wydobywania tego, co
dla niego jest najważniejsze.

A najważniejsze jest wydobycie jakiejś prawdy o ludziach lub mechanizmach działania
systemu politycznego, społecznego, wreszcie, historii.