Mimo iż film jest tak krótki i zdawać by się mogło prosty to porusza trzy bardzo ważne tematy. Po pierwsze świetnie zarysowuje chorobę psychiczna jaką jest schizofrenia. Mimo licznych obrazów na ten temat, żaden nie jest tak przerażający jak ten. Wraz z kolejnymi minutami widz jest światkiem postępu choroby i kolejnych jej stadium od słyszenia głosów, aż po rozmowy z wyimaginowanymi postaciami. Widok cierpiącej świadomej swego problemu bohaterki jest okropny, ale nie tak jak widok bezradnych jej bliskich i ich cierpienie.

Bergman nie byłby sobą gdyby nie poruszył tematu Boga. Oczywiście Stwórca milczy, nie reaguje na cierpienie, nie odpowiada na żadne skierowanie w jego stronę pytania. Dopiero ostatnia scena sugeruje, że miłość o Bóg.

Trzecim tematem poruszanym przez twórcę "Persony" są relacje między ludzkie, a konkretnie ich brak. Karin chce się otworzyć przed bliskimi, ale obawia się że jej nie zrozumieją. Mąż lekarz nawet nie przyjmuje do swojej świadomości opowieści żony. Ojciec zdaje się nie być godny zaufania po tym co napisał w swoim pamiętniku. Zastaje jej brat, który podejmuje próby zrozumienia siostry, ale do końca nie wie co ma robić. Ten z kolei po śmierci matki potrzebuje więcej ciepła ze strony ojca. On jednak zawsze bardziej był zainteresowany swoimi książkami niż rodziną i nie poświęca mu czasu. Mąż Karin czuje się bezradny wobec choroby żony i nie może się z tym pogodzić. Potrzebuje wsparcia, ale go nie otrzymuje. Można wywnioskować, że mimo wysokiego rozwoju cywilizacyjnego ludzie są bardziej samotni i zagubieni niż byli wcześniej.