Trudno ocenić fabułę filmu i jego twórców skoro oparty jest na literackim pierwowzorze, na podst. książki H.P. Roche, której nie czytałam, zatem nie mogę również ich porównać.
Niemniej jednak ocenię film pod względem technicznym i opiszę moje wrażenia na temat samej historii w nim zawartej, jako takiej.

Film jest bym powiedziała... typowo francuski w swoim wykonaniu :) spodziewałam się tego...
Aktorzy grają dobrze, choć brak mi większej ekspresji w wykonaniu obu panów, w tej sytuacji narrator opisujący ich uczucia i myśli jest rzeczywiście potrzebny. Praca kamery o.k., ładne krajobrazy, dialogi dobre. Ciekawy zabieg łączenia filmu z kadrami ze starych filmów dok. ukazujących życie w czasach, w których ma miejsce akcja. Tyle o wykonaniu.

Co do historii, jaka się tu rozgrywa...
Wszystko co ma tu miejsce, jest wg. mnie mało realistyczne i wątpię by podobna historia miała miejsce w prawdziwym życiu, tym bardziej w czasach, w których autor umieszcza bohaterów. Bardziej prawdopodobne by to było w dekadzie rewolucji seksualnej, czyli w latach 60tych. Powieść powstała w 1953r. więc autor zapewne widział potrzebę takich "reform" obyczajowości, tudzież czuł pierwsze powiewy nadchodzących zmian... Nie dziwi zaś fakt, że filmowcy zabrali pod warsztat to opowiadanie właśnie w latach 60tych, jak widać takie było zapotrzebowanie w owym czasie. Obecnie film zapewne nie cieszyłby się takim zainteresowaniem...
-------PONIŻEJ SPOILER-ZARYS WYDARZEŃ--------

Generalnie historia zawiera się w trójkącie miłosnym, opierającym się na twardej męskiej przyjaźni i niewytłumaczalnym uwielbieniem do pewnej femme fatale, która w mniemaniu dwojga panów była uosobieniem ideału kobiety. Ideał ten powstał zaś w ich umysłach po zetknięciu się z rzeźbą o "niezwykle spokojnym uśmiechu" do której była podobna. Przyjaciele zgodnie stwierdzili, że Catherine nie jest ani nadwyraz piękna, ani mądra, a jednak jest królową, która oczekuje bycia w centrum uwagi i ognistego uwielbienia, kataklizmem w czystej postaci, niszczącym wszystko w około, lecz nie niszczącym siebie. Szaleńcza miłość do niej wywoływała zazdrość, a równocześnie nie pozwalała godzić się z jej odejściem. Wiązała mężczyznę niewidocznymi łańcuchami, pozbawiając wolnego wyboru i honoru. To uzależnienie od ów kobiety istniało równocześnie z dozgonną męską przyjaźnią, oddaniem i zrozumieniem, które w kontekście zaistniałych powiązań trojga bohaterów było nad wyraz ekstrawaganckim i nierealnym. Oglądając ten film wstrząsana byłam skrajnymi emocjami, od litości po gniew. Jules wywoływał u mnie współczucie, uważam go (pomijając dziecko) za najbardziej poszkodowaną osobę, choć ogólnie rzecz biorąc w dużej mierze był od pewnego momentu sam sobie winien. To ofiara swej niemocy wobec kobiety, którą kochał, dla której stracił honor i męskość, godząc się na jej związek z jego najbliższym przyjacielem i sypianie z nim pod dachem domu, który należał właśnie do Julesa, byleby być blisko niej.
Jim zaś wywoływał u mnie odrazę. Mężczyzna "latawiec", który jak twierdzi kocha mądrą, piękną kobietę, czekającą na niego mimo wszystko, a odchodzi do żony przyjaciela, przed tym jednak jak mówi "MUSI się pożegnać z pozostałymi (kochankami)".
Na koniec Catherine, którą jedyne co łączy z piękną rzeźbą utożsamianą przej tychże przyjaciół z ideałem, to rysy twarzy. Jes kobietą, która żąda oddania jej wszystkiego, kobietą wampirem wysysającym siły z mężczyzn. Jest osobą niemoralną, w swych działaniach kierującą się jedynie własnymi uczuciami i zachciankami, która jest w stanie zostawić nawet rodzone dziecko na pół roku, by się bawić i wrócić do niego tylko dla tego, że W KOŃCU za nim zatęskniła.

Toczące się z ekranu zepsucie i irracjonalne postępowanie bohaterów dręczyły mnie do samego końca seansu i nie złagodziła tego nawet wychwalana w tym obrazie męska przyjaźń. Nie wiem w zasadzie czy Roche opiewał takie podejście do życia, czy je ganił. Kobiety, na których się skupia nie tylko Carherine, lecz także stara znajoma Jima i Julesa- anarchistka, prowadziła równie niemoralne i szalone życie, gdzie ponad wszelkie dobro liczy się wolność całkowita.

Zapachniało kwiatami, "dziećmi kwiatami"...