Klasyk kina pirackiego, zrobiony bez kompleksów i zahamowań. W tym filmie jest wszystko – do tego podane z uśmiechem i przymrużeniem oka. W ogóle nie przeszkadza, że owo "wszystko" wykonane jest z tektury i plastiku. Taka jest konwencja, a liczy się po prostu niefrasobliwa zabawa. W wielu miejscach, a zwłaszcza w sekwencjach ucieczek "Karmazynowy pirat" przypominał mi absurdalne wygłupy braci Marx, przy czym wcale nie chodzi o to, że Ojo, tak jak Harpo, był niemową.
Burt Lancaster świetnie prezentował się w zbiorowych bijatykach i we wspinaczkach po takielunku, a nieco gorzej w scenach zabarwionych cieniem psychologii. Należy jednak z naciskiem stwierdzić, że nawet w tak głupiutkim filmie widać, że w tym nieprzeciętnym aktorze od początku tkwił olbrzymi potencjał dramatyczny.

Pamiętam jak obraz ten radował mnie w dzieciństwie i szczerze polecam go młodszym widzom. Warto go jednak także zobaczyć z perspektywy, zauważonej w którymś z poniższych postów: "Karmazynowy pirat" jest jednym z podstawowych źródeł, z którego czerpali twórcy "Piratów z Karaibów". Nie będę wymieniał naprawdę wielu nawiązań, które dotyczą zarówno rekwizytów, sytuacji, jak i samych postaci. Dość stwierdzić, że także nastrój obu filmów jest podobny, choć oczywiście w "Piratach z Karaibów" bardziej odpowiada naszym czasom.
Tak więc absolutnie warto!

Aha! Idę o zakład, że w III części "Piratów z Karaibów" pojawi się balon!