Myślę sobie: trzeba zobaczyć, bo nieważne, po której stronie opowiedzą się twórcy, temat to istotny ze względu na naszą aktualną sytuację polityczną. A przecież dobry film może dyskusję sprowokować, a i do jakichś ciekawych refleksji widzów pobudzić.

Tyle że twórcy nie zajmują żadnego stanowiska - nie ma tu żadnego kontekstu społecznego. Bo to nie jest film o aborcji. To nie jest też - wbrew zapewnieniom z oficjalnej notki prasowej - film o depresji, o alkoholizmie, o samotności, o marihuanie, ani nawet o przygodnym seksie. To jest film o niczym.

Twórcy dotykają wielu tematów, ale robią to płytko, zupełnie ich nie zgłębiając. Zamiast skupić się na meritum, czas ekranowy wypełniają przeciągane ujęcia miasta oraz sałata słowna, to jest puste, nic niewnoszące dialogi o tym, kto zamówił jakie żarcie na wynos, albo kto dzielił się z kim szczoteczką do zębów. Aktorzy dwoją się i troją, żeby te dialogi nie brzmiały drętwo i nienaturalnie, ale niestety nie zawsze im się udaje (który diler narkotyków używa słowa "narkotyki"?!) - choć na pewno warto docenić ich rozpaczliwe starania.

Największym absurdem jest chyba wątek z prostytutką, którą bohaterowie odnajdują pewnego dnia w swoim mieszkaniu. Zamiast zadzwonić po pogotowie, bo kobieta nie wykazuje oznak życia, oni chodzą po mieście i próbują się dowiedzieć, gdzie ona mieszka. Jak rozumiem, to w zamyśle miało symbolizować ich wspólny cel i przetestować potencjalne zdolności rodzicielskie, ale jest to tak bzdurny pomysł, że trudno potraktować go na poważnie. Tym bardziej, że wydaje się, iż między znalezieniem nieprzytomnej prostytutki a jej obudzeniem się mija kilka dni...

Dawno nic mnie tak nie wymęczyło, jak ten film. Dawno nic mnie też tak nie zawiodło. Ta niska średnia tutaj to nie dlatego, że film jest taki kontrowersyjny, tylko dlatego, że niestety jest taki żaden.