Twój przedostatni akapit - jest w nim trochę racji. Ale nie oceniłbym tego filmu tak surowo. Właśnie przez końcówkę. Wypierając się swojej tożsamości główna postać popełniła swój największy błąd w życiu, którego już niestety nie naprawi. Podejmuje próbę jej odzyskania - wspina się na górę. Ze starszej pani w szpilkach, z ułożoną fryzurą pragnie stać się rozczochraną, przybrudzoną dziewczyną. Dotyka ziemię, której tak kiedyś nienawidziła licząc że ta ją przyjmie. Ale nie przyjmuje. Nikt nie wychodzi na przeciw, nikt nie czeka. Nawet pies nie wstaje. Namioty są zamknięte. Kończy się film a my nie widzimy faktycznej tragedii bohaterki. Bo teraz czeka na nią tylko śmierć. Umrze z poczuciem, że przez wszystkie swoje lata pragnęła czegoś co jej nigdy nie chciało.
A to czy film pokazuje prawdę czy nie... nie wiem. Myślę, że pokazuje punkt widzenia jednej osoby - głównej bohaterki. Nie nam osądzać czy to prawdziwy punkt.

Hmm, trochę przesadziłaś z tą szkołą ze swoich czasów... Nie sądzę, by Cię rozbierano do naga i robiono zdjęcia, bito po gołych plecach, mierzono głowę dla udowodnienia małego mózgu. I raczej Ciebie ani twojej rodziny nie wyzywano od śmierdziuchów. Życzę więcej pokory i empatii. Jedynie z czym mogę się zgodzić, to brak logiki w tym całym jej studiowaniu... Ale i tak daję sporo punktów za dotknięcie trudnego tematu, jakim jest wewnętrzny konflikt głównej bohaterki oraz dyskryminacja etniczna. Piękne krajobrazy i dobra gra aktorska jak na debiuty. Pozdrawiam.

Mając na myśli szkołę, myślałam o szkołach nie z moich czasów, ale z czasów pod okupacją. A nauczyciele bili dzieci jeszcze w latach pięćdziesiątych. Poza tym zbyt dużo czytałam o tym, co robili Szwedzcy faszyści z Lapończykami, czy innymi nacjami, żeby nie stwierdzić, iż film ten jedynie liznął problemu. Jako film o wewnętrznej rozterce kobiety, może być nawet ok. chociaż postać wyjątkowo niesympatyczna. Ale jeżeli film ten miał ukazać okrucieństwo Szwedów to nadal uważam, że to raczej kiepski żart. Takie - pokażemy, że byliśmy źli, ale nie aż tak bardzo.

A ja uważam, że faszyzm pokazany jest w całej swej istocie, ale pod innym kątem. Można było pokazać hektolitry krwi i tony martwych ciał. Ale to już było i o tym wiemy bardzo dobrze. Niezorientowani w historii świata mogą doczytać. Natomiast to istnienie owego faszyzmu w otoczeniu naszej bohaterki spowodowało, że budzi taką antypatię. Na jej nieszczęście ma cele sprzeczne z ideami Szwedów i to doprowadza ją do frustracji. Nazywa swoich ziomków tak, jak Szwedzi, chce się odciąć od nich. Delikatnie przypomina mi to Żyda antysemita, bo i tacy się zdarzali. Kto był gorszy, Szwedzi, czy ta dziewczynka? W normalnych warunkach przecież byłaby normalna, została nauczycielką bez awersji do własnej kultury. Na tym polega jej ogromny życiowy tragizm. Ja nie wiem czy jej bardziej współczuć czy potępiać. Ale chyba bardziej skłaniałabym się ku temu pierwszemu. Na szczęście obraz nie jest czarno-biały, co czyni go bardziej realnym.

Zgadzam się z Tobą.
Wiele skrótów, białych plam (skąd papiery ukończenia szkoły średniej, przybrana tożsamość, etc)
Główna bohaterka to antybohater, ale może tak często jest z osobami oderwanymi od korzeni.
Idą po trupach do celu, często socjopaci. Sam znam taką kobietę.
Niemniej film zrył mi czerep. Zostaje w pamięci.