Naprawdę, ale to NAPRAWDĘ nie rozumiem zachwytu tym "dziełem". Żadnemu z wielkich musicali nie dorasta do pięt, ani gra aktorską - bo ile jej tu jest? Ani oprawą muzyczną, no wybaczcie, ale gdzie temu do takich dzieł jak Hair, Jesus Christ Superstar, Grease, Skrzypek na Dachu, czy nawet Mamma Mia to jest kosmos przy tym. Nigdy nie widziałem musicalu, w którym było tyle... ciszy. Serio. Scenariusz, gdzie nic się nie klei, gdzie dialogi w ogóle, a co dopiero takie pozwalające poznać bohaterów, to są dopiero po 20% filmu. Ja wiem, że to musical, ale oglądając nawet wspomniany Grease na początku jest się wprowadzanym w realia i życie bohaterów. Innymi słowy uprzedzając pytania - dobry musical musi być też dobrym filmem. Ten nie jest ani dobrym musicalem, ani tym bardziej dobrym filmem.

A najlepsze - w musicalu traktującym o jazzie miałem nadzieję posłuchać dobrego, emocjonalnego jazzu, tego prawdziwego. O dziwo, jest go jak na lekarstwo. Już pomijam, że pół filmu tłuką jeden utwór. Ja wiem, że on ewoluuje itp. , ale naprawdę.

Wszystko tu jest nie tak. Musical rządzi się swoimi prawami, to prawda, ale ten ma problem z tożsamością. W Skrzypku na dachu jest na serio, na poważnie i realistycznie. Jest tak cały czas. W Grease jest z jajem, na luzie, z dystansem i też jest konsekwentnie. Tu raz są głębokie rozterki życiowe i przyziemne sprawy, a potem bohaterowie... latają. Jasne - w musicalu mogą, ale w takim, który jest konsekwentny w tym czym jest. Ten nie wie jakim chciałby być, nawet nie wie czy chciałby być musicalem. Pomieszanie wszystkich konwencji, z próbą wepchnięcia w ramy nowocześniejszego kina. Wynik. Twór bez konwencji i bez historii. Dla mnie oscarowa pomyłka.