Podczas oceniania filmów tzw "starych" (nie wiem dokładnie, gdzie ta "starość" się zaczyna), niejednokrotnie spotykam się z tezą, że te filmy należy oceniać troszkę inaczej - brać pod uwagę czasy, przymykać oko na technikę itd. "La Strada" jest takim, może jednym z niewielu, przykładem na to, że nie trzeba brać poprawki na nic. Film jest genialny w swej prostocie. Oglądając go można powiedzieć "tak, to wszystko już znam, wiem, jest to jasne i proste". Jednak całość, za każdym razem, kiedy oglądam "La Stradę", wynosi mnie na tak wysoki poziom odczuwania tej filmowej rzeczywistości, że chwilami nie potrafię go oglądać dalej. Za każdym razem mam nadzieję, że skończy się inaczej. Że uśmiechnę się na samym końcu. I pewnie tak będzie już zawsze. Wrócę do tego filmu pewnie jeszcze kilka, może kilkanaście razy, jeśli będę miał tyle siły, żeby psychicznie dać sobie radę z poziomem wrażliwości, jaki ten film pobudza. Zdecydowanie, tak, jak mówi Rabbit - brakuje skali; brakuje sumienia, żeby postawić tę "dziesiątkę" obok wielu innych, które oceniłem tak samo, jak "La Stradę"

Ja również dziękuję za ten film. Jak chyba za żaden inny.

A ja dziękuję Wam, rabbit_in_the_hat & evannell, za to, że JESTEŚCIE.

Bo momentami, jak FW przeglądam, to tracę nadzieję. Naczytam się, naczytam... I zastanawia mnie, dlaczego niektórym tak trudno obejrzeć np. "La Stradę"?

I niechaj Fellini zostanie wynagrodzony - tam, gdziekolwiek teraz jest - za całą jego twórczość.

Brzmi to patetycznie, ale jak pisać?

Fellini był specyficznym gościem;) co do La Strady, to krótko: uważam ten film za najlepsze dzieło Felliniego i bardzo dobre kino.

Ten film jest po prostu piękny. To się czuje sercem. Rola Gelsominy zapada w pamięć, ona jest jak dużo dziecko, które tak łatwo skrzywdzić. A role "twardziela" Zampano i dokuczającego mu linoskoczka też świetne.