Przyznam, że historia mnie wciągnęła i byłam ciekawa, jak potoczą sie losy bohaterów. Jednak po ok. 15 minutach strasznie zaczęła mnie denerwować postać Gelsominy. Na początku byłam przekonana, że jest opóźniona w rozwoju, nie była konsekwenta w swoich decyzjach, daje się poniżać, ucieka, to wraca, to znowu chce uciec, zamiast nienawidzić Zampano, ta idzie za nim wszędzie, zachowuje się jak dzieciak zapatrzony w rodzica i bezwarunkowo wykonujący wszystkie jego polecenia. Spotkałam się z wieloma pochwałami na temat Giulietty Masiny, mnie jednak jej gra w "La stradzie" nie zachwyciła. Mimika twarzy, spojrzenia, poruszanie się. Wszystko było takie...przejaskrawione. Usmiecha się, w drugiej chwili wygląda, jak cierpiętnica, po to żeby po sekundzie uśmiech znów wrócił na jej twarz. A te wszystkie emocje pojawawiają się w ciągu 2 sekund. Lubie wczuwac się w emocje bohatera filmu, który oglądam. To sprawia, że nie jestem tylko biernym widzem, ale w pewnym sensie mam podobny bagaż emocjonalny, co bohater. W tym przypadku, kompletnie nie mogłam zrozumieć emocji głównej bohaterki.