... ,na jaki stać tylko największych,jest bardzo często podkreślany w przypadku wspaniałych reżyserów.Parę z przejawów minimalizmu w La Strada:
W filmie ANI razu nie wystąpiło coś takiego jak ''hetero-pocałunek''.Co więcej ,nie zauważyłem nawet czegoś takiego jak niezobowiązujący ''hetero-całus'' w policzek.Coś nie do pomyślenia obecnie.Może to trochę sprawa polityczna,że podówczas to tabu,szok itd. ,(w tym miejscu aż nie wypada nie polecić Nuovo Cinema Paradiso reż. G.Tornatore xD) ale bynajmniej nie zmienia to faktu,że FF, chcąc nie chcąc, zrobił z tego coś świetnie współgrającego z resztą filmu.

Język filmu... a właściwie ''jenzyk''.Kolejny element tej ''ascezy filmowej'' czyniącej z La Strady dzieło sztuki.Przyznam ,że mój włoski jest bardzo średni(coś poniżej poziomu średniozaawansowanego), a zrozumiałem ok.95 procent filmu,bez napisów.Nie dziwi to w obliczu postaci,jakie w filmie przedstawiono- elokwencja to ostatnie,o co można by było je oskarżać. Choć mimo to, wszystkie są na swój uroczy sposób bliskie oglądającemu.

Przykładów minimalizmu jest sporo,ale ten post ani ich nie wyczerpie,ani nie jest jednym z nich,toteż -kończąc- apel do filmludzi: pójdźcie na występ,bo występ Zampano i Gelsominy to występ ,jakich już nie robią.
To film, który nie udaje,że jest czymś więcej niż jest w istocie.A jest czymś wielkim.Ni jedno,ni szczególnie drugie nie są współcześnie kwestiami oczywistymi.Właściwie,dzisiaj to rzadkość.
Miło więc czasem zobaczyć coś tak pięknego jak prosta i genialna zarazem historia o cyrkowcach.Cyrkowcach takich jak my.