Jest szkopuł - film do ból przewidywalny i łopatologicznie miałki. Wartości wartościami, ale można o nich opowiedzieć w sposób mniej obrażający widza.

No nie powiem, zachęciłeś mnie do obejrzenia, bo w sumie to się wahałem. Dzięki :)

Nad czym tu dumać? Do bólu przewidywalny. A finalna scena? Jak ktoś dużo spacerował po rynku głównym w Krakowie, to prawdopodobnie widział lewitujacego mężczyznę z prętem w nogawce i się tylko uśmieje:)

Aż założyłeś konto na Filmwebie, by objawić światu swoją opinię? Widać, że prawdziwy kinoman z Ciebie.

Zaczepny, małostkowy komentarz. Ogarnij się.

Tak, tak, oczywiście nie spotkałeś się na Filmwebie z komentarzami wychwalającymi pod niebiosa polskie produkcje pisane przez fejk konta?

Źle zrozumiałem intencje w takim razie. Przepraszam

Nie chodzi o wartości i filozofię życia, że niemodne itd. Każdy człowiek, szczególnie na końcówce życia, zadaje sobie pytania o sens cierpienia i sens życia. Ogromnie irytujący jest sposób narracji w tym filmie. Zanussi traktuje widza jak głupka, któremu trzeba łopatologicznie wyłożyć podstawowe tematy filozoficzne. Ja się czuje totalnie urażona. Jakbym była na kazaniu w kościele, gdzie ksiądz mi mówi oczywistości i traktuje z pozycji mędrca, który WIE. Już pierwszy monolog wzbudził we mnie złość.
Dobry film filozoficzny powinien być niedopowiedziany, dawać możliwość różnych interpretacji jednocześnie wskazując subtelnie na to, jakie są poglądy reżysera. Tutaj mamy katolickiego Paulo Coehlo który obnaża wszystko w każdym zdaniu...  Jakby bohater chodził w białym płaszczu i mówił widzowi, że ma biały płaszcz...  To jest nie do zniesienia.