Zgodzę się z tobą. Nie że film jest jakiś tragiczny, jest nawet niezły, ale jako adaptacja Lolity, to muszę przyznać że choć do ekranizacji Lyne'a mam pewne zastrzeżenia, tak jest to dla mnie o niebo lepsza interpretacja książki, niż film Kubricka.

Tutaj mamy do czynienia z adaptacją, bowiem reżyser dużo dokłada od siebie. Owszem, dużo jest odwzorowanych scen z książki czy też dialogów (tu muszę napomnieć, że uważam za zbędne przeznaczanie niemal pół filmu na Humberta i Charlottę, bo po prostu w książce ten etap był niezbyt ciekawy, czy nawet wręcz nudny).
Są nawet pewne zmiany, choćby chronologiczne wydarzeń, które moim zdaniem sprawdziły się dobrze. Te zmiany, które ty wymieniłaś, uważam na minus. Dodałabym jeszcze scenę w której Lolita stwierdzająca że ona chce zostać z Humbertem, o tak to trafi do domu poprawczego. W książce to Humbert ją zastraszał, że do takowego trafi, jeśli powie komukolwiek o ich "związku" :) Nie wspominając o tym, że ona tak naprawdę nigdy nie powiedziała do niego "kocham cię".
Tak że podsumowując ten akapit i przechodząc zarazem do kolejnego - Nie mam nic przeciwko innowacją reżysera o ile jest to zasadne i ma to sens. Nie jestem za to przychylna zmienianiu wydźwięku historii, przeinaczaniu, która jest przenoszona na ekran.

Ja rozumiem że to jest film "przedpotopowy", cenzura i ten sprawy, ale tutaj skandalicznie odarto tą historię z wszelkich emocji i dramatyzmu. Tu wszystko jest totalnie sztywne i toporne. Między Humbertem, a Lolitą, nie ma prawie żadnej chemii. Zero jakiegokolwiek pożądania, namiętności z jego strony. No dobrze, niby coś tam jest, ale ja jako widz niemal tego nie czuje. Nie ma w tam naturalności, realizmu. W moim odbiorze jest to bardziej przedstawione jako zaborczy ojciec i typowa nastoletnia córka, która zostaje przedstawiona jako ta zła, która nie docenia tego co ma, co jest niczym innym jak właśnie spłyceniem, tej toksycznej i złożonej relacji.

Lolita jest tutaj licealistką (ten hajskul bal), co totalnie zmienia wydźwięk relacji. Na wygląd też na 12 latkę nie wygląda, Swain również na taką nie wyglądała, przez co psuło mi to nieco odbiór filmu, ale w mojej ocenie jest ona bliższa tej słodkiej, a zarazem nieco wulgarnej i nieokrzesanej, kokietkowatej, Lolicie. Sue nie była zła, była postacią całkiem dobrą, ale bardziej mi przypominała "typową", zbuntowaną, pyskatą małolatę.

Jeśli zaś chodzi o Humberta, to dla mnie jest tutaj wręcz tragiczny. Sztywny kloc mówiący absolutnie każdą kwestie z tą samą "płaczliwą" całkowicie sztuczną, manierą. Nie ma to startu do Ironsa, który jest w te roli tak naturalny, autentyczny i charyzmatyczny, że on nie gra, on po prostu jest tym Humbertem.

Quilty był postacią, która się dosyć niezauważalnie przemyka w fabule, postać tajemnicza i sprytna, a tutaj faktycznie jest on właśnie taki dziwny i nie wiem...no gra go koleś od Różowej Pantery, no to...

O muzyce nie wspominam, bo te skoczne melodie jeszcze bardziej przeszkadzały wczuć się w historie.