Ta odsłowna w odróżnieniu od „Maigret Sets A Trap” jest mniej posępna i moim zdaniem ciut lepsza. Fabuła bardziej rozbudowana i choć trąci myszką, to nie jest już tak oczywista i wtórna (widać jednak zapożyczenia). Czy ciekawa? To już kwestia gustu. Ewidentnie jest tu trochę (niestety, tylko trochę) tego czego brakowało w tamtym filmie: ikry, inicjatywy, zawzięcia i czegoś co na upartego można nazwać akcją. Bohater nie jest już bladym, osowiałym ponurakiem – nawet czasem się uśmiecha. Dopatrzyłem się kilku inteligentnych żartów. Niestety muzyka jest do bani, choć chyba słyszałem urywki jakby ze „Stawka większa niż życie” lub „Siedemnaście mgnień wiosny”. Całość (oba filmy) utrzymana „w stylu retro” jest lekko infantylna, dziwaczna i mało wciągająca. Moim skromnym zdaniem Atkinson wcielając się w postać Nadinspektora Maigret nic nie zyskał, ta kreacja nie przywróci mu popularności.