Nie mogłam uwierzyć, że to aż tak lipny film.

Pierwsza część "Małych agentów" nie podobała mi się, ale swój urok miała i mogę zrozumieć tych, którym się podobała.
Druga część mi się bardziej podobała mimo słabości efektów (momentami odnosiłam wrażenie, że to nie animacja komputerowa, lecz poklatkowa).

Z kolei to coś... to po prostu totalna żenada. O ile w pierwszych dwóch częściach było miejsce na relacje między bohaterami, jakieś emocje, uczucia i fabułę, tu jest praktycznie sama akcja, w dodatku nudna (bo wiadomo, jak się to wszystko skończy).
Relacje między postaciami sprowadzono do minimum, o pomstę woła zwłaszcza wątek "miłości" Juniego i dziewczynki z gry, w którym od momentu spotkania przez większą część wędrówki oboje nie przejawiają wobec siebie żadnych pozytywnych czy negatywnych uczuć, aż do czasu gdy Juni znajduje dodatkowe życia i z maślanymi oczami przekazuje je koleżance, na co ona się lekko uśmiecha (już pomijam fakt, że jest to fatalnie zagrana scena). Gdy później okazuje się, że dzieweczka jest przeciwnikiem, robi ona smutną minkę, zaś Juni ma wyraz twarzy z cyklu "O nie, jak mogła mi to zrobić?"; po jej zniknięciu wątek ten nie jest kontynuowany.
Wątek dziadka i Zabawkarza jest niesamowicie naiwny, a scena nawrócenia czarnego charakteru jest gorzej rozegrana niż w kreskówkach.
Finałowa scena wydaje się być wymyślona przez kilkuletnie dziecko - jak to oglądałam, przypomniałam sobie, jak w wieku 6-7 lat tworzyłam sobie własne historyjki, w których moi znajomi oraz bohaterowie kreskówek/postacie z komiksów lub książek/politycy łączą siły, by walczyć ze złem pod postacią czarnych charakterów z baśni/dinozaurów/przeciwników z Mortal Kombat/złodziei/ośmiornic. Pewnie jakbym była dzieciakiem, ten finał by mi się spodobał, ale nie w wieku 20 lat :/