Ten dojrzały i wymagający film powstawał – moim zdaniem – jako dzieło życia Allena. W zasadzie wszystko sprowadza się do zamkniętego wielokąta miłosnego nowojorskich intelektualistów. Błyskotliwość obserwacji psychologicznych i dramatyczność poszczególnych wątków jest tym razem szczególna. Mnie np. oczarował piękny portret 17-letniej Tracy, której dramat polega na złej lokacie uczuć, ale jednocześnie na autentycznej dojrzałości psychicznej, której brak pozostałym bohaterom filmu.
W przedstawionych tu zawiłych relacjach międzyludzkich patronują Allenowi twórcy skandynawscy: August Strindberg i Ingmar Bergman (kilkakrotnie przywoływani w filmie). Mam nawet wrażenie jakichś nawiązań formalnych do filmów szwedzkiego reżysera...
Nie jestem pewien, czy Allenowi udało się uczynić Nowy York istotnym bohaterem filmu. Na pewno wspaniale uromantycznił go w kilku zapadających w pamięć ujęciach. Na pewno trafnie zdecydował wybierając „Błękitną rapsodię” jako muzyczną ilustrację wielkomiejskich panoram. Mam jednak wrażenie, że duch miejsca był tu tylko ramą dla całej historii. To zresztą nie musi być zarzut...
Film nie jest pozbawiony pewnych mankamentów, nie przemówi na pewno do wielu widzów, ale moim zdaniem jest jednym z NAJLEPSZYCH dzieł Wood’ego Allena. Przy tym to znakomita komedia, która pod względem inteligencji dowcipu słownego wzbiła się na najwyższe wyżyny.