Bohaterka ma romans, ale nie jest to wielka miłość. I On nie jest "prostym Włochem" jak to zostało ujęte w opisie. Ani ona, ani jej córka tak naprawdę nie przezywają miłosnego zawodu. Nie było miłosnego uniesienia, nie było sprawy. Od początku obie traktują swoich partnerów z dużą rezerwą. Matka - to nawet zrozumiałe - jest bardziej doświadczoną kobietą, która raczej na pewno nie traci głowy, dla pierwszego lepszego mężczyzny. Jej romans to jakby wakacyjna rozrywka. Bardzo przyjemna, bardzo frywolna i tak naprawdę niezobowiązująca dla obu stron. Córka choć przeżywa coś na kształt pierwszej miłości nie jest jednak na tyle zakochana by rozpaczać po rozstaniu ze swym chłopakiem. Nie przeszkadza jej jego pochodzenie, ale doskonale wie, że tak samo jak dla jej matki, dla niej samej jest to tylko swego rodzaju przygoda. Doświadczenie młodości.
A sam film? Chyba nazbyt sentymentalny. Gorzko-słodki. Przesycony nastrojem nietrwałości, ulotnej chwili. Prawdę mówiąc banalna opowieść o rozterkach bogatych wczasowiczów. Nic w tym wielkiego, choć na pewno wart uwagi z jednego względu. Warto go oglądnąć dla Romy Schneider. Jest to chyba największa (i najpiękniejsza) aktorka II połowy ubiegłego wieku, której niemal każda rola, to kolejna doskonała kreacja. Tak jest i tym razem. W sumie w dość przeciętnym filmie jej gwiazda lśni pełnią blasku.